Ο ΑΦΑΝΗΣ ΗΡΩΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΚΟΡ

 Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Dixie Dean έγραψε ιστορία στο αγγλικό ποδόσφαιρο με μια επίδοση που παραμένει αξεπέραστη μέχρι σήμερα. Πίσω από το θρυλικό ρεκόρ των 60 γκολ στη σεζόν 1927/28 κρυβόταν η αφοσίωση ενός ανθρώπου που σπάνια μνημονεύεται: ο γυμναστής της Έβερτον, Harry Cook. 

 Στις 5 Μαΐου 1928, ο Dixie Dean σημείωσε χατ-τρικ απέναντι στην Άρσεναλ, την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 1927/28. Το τελευταίο από αυτά τα γκολ ήταν και το 60ό του στο πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς ένα ρεκόρ στο αγγλικό ποδόσφαιρο, καθώς ξεπέρασε την επίδοση των 59 γκολ του George Camsell, από την προηγούμενη σεζόν. Από τότε κανείς παίκτης δεν έχει πλησιάσει αυτή την επίδοση και είναι εξαιρετικά απίθανο να καταρριφθεί ποτέ. Κι όμως, ο Dixie λίγο έλειψε να μη συμμετάσχει καν σε εκείνο το παιχνίδι. Στον προηγούμενο αγώνα με τη Μπέρνλι είχε τραυματιστεί στον μηρό. Το ρεκόρ φαινόταν κοντά, αλλά ο τραυματισμός απειλούσε να το στερήσει. Τότε εμφανίστηκε ο Harry Cook

 Σε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο της Liverpool Echo, τον Μάιο του 1971, ο Dixie ευχαρίστησε τον μακροχρόνιο γυμναστή της Έβερτον, Harry Cook, που έκανε δυνατή τη σεζόν των 60 γκολ. Ο Cook είχε βάλει σκοπό να τον καταστήσει έτοιμο για το ματς με την Άρσεναλ και να σπάσει το ρεκόρ.

 “Βλέπετε, αν δεν ήταν ο παλιός Harry Cook, δεν θα είχα παίξει ποτέ κόντρα στην Άρσεναλ. Ο Harry ήταν ο γυμναστής στην Έβερτον σε όλα μου τα χρόνια εκεί, κι ήταν σπουδαία προσωπικότητα. Είχαμε την ίδια μέρα γενέθλια, 22 Ιανουαρίου, κι ήταν σαν πατέρας για μένα.“

 Η κατάσταση ήταν αυτή: ο George Camsell, ο σέντερ-φορ της Μίντλεσμπρο, είχε πετύχει 59 γκολ την προηγούμενη χρονιά, αλλά αυτό έγινε στη Β΄ Κατηγορία. Με δύο αγώνες να απομένουν, είχα σκοράρει 53 φορές σε 37 ματς πρωταθλήματος, κι έτσι χρειαζόμουν επτά γκολ στα δύο τελευταία για να σπάσω το ρεκόρ του George.

 Ο πρώτος από αυτούς τους δύο αγώνες ήταν με τη Μπέρνλι, Τετάρτη της τελευταίας εβδομάδας. Σκόραρα τέσσερις φορές πριν το ημίχρονο και ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί έπαιζα απέναντι στον Jack Hill, τότε βασικό σέντερ-μπακ της Αγγλίας και φίλο μου. Τον θεωρούσαν τον καλύτερο στη θέση του εκείνη την εποχή, κι όμως εγώ του έβαλα τέσσερα. Όταν μπήκε το τέταρτο, έπεσε με το πρόσωπο στο χορτάρι. Στο δεύτερο ημίχρονο δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα, γιατί τράβηξα δυνατά τον μηρό μου και πονούσα πολύ. Ο Harry Cook ταρακουνήθηκε όταν το έμαθε όπως κι εγώ.

Ο Harry Cook φοβόταν ότι δεν θα μπορούσα να παίξω με την Άρσεναλ. Έτσι, όταν γυρίσαμε από τη Μπέρνλι εκείνο το βράδυ, ήρθε μαζί μου στο σπίτι μου, στην Alderley Avenue, στο Birkenhead. Ήθελε να μου βάλει θερμά επιθέματα για να φτιάξει ο μυς. Κανονικά τα αφήνεις για 10-12 ώρες, αλλά ο Χάρι δεν αρκέστηκε σε αυτό. Ήθελε να τα αλλάζει κάθε δύο ώρες, για να δουλεύει καλύτερα η θερμότητα. Έτσι, εγώ κοιμόμουν κι εκείνος καθόταν σε μια καρέκλα στο δωμάτιό μου και με ξυπνούσε κάθε δύο ώρες για να βάλει καινούργιο επίθεμα. Το έκανε αυτό τρεις νύχτες συνεχόμενες Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή, πριν το παιχνίδι με την Άρσεναλ.

Χωρίς εκείνον, δεν θα είχα παίξει εκείνη τη μέρα και δεν θα είχα σπάσει ποτέ το ρεκόρ.

Το πρωί, με το αυτοκίνητο τον πήγαινα στο σπίτι του στο Wallasey, πριν πάμε στο Γκούντισον για περαιτέρω θεραπεία. Δεν ξέρω πώς άντεξε τρεις νύχτες χωρίς ύπνο, αλλά μου έλεγε ότι προσπαθούσε να κοιμάται λίγες ώρες το απόγευμα πριν ξανάρθει στο σπίτι μου για να συνεχίσει με τα επιθέματα.

“Ήταν υπέροχος άνθρωπος όλοι οι παίκτες της Έβερτον θα έκαναν τα πάντα γι’ αυτόν, κι εκείνος υπήρξε σπουδαίος άνθρωπος και για μένα.»

Για δεκαετίες οι φίλοι της Έβερτον αποθεώνουν τον Dixie για το θρυλικό ρεκόρ, αλλά όπως είναι σπάνια γίνεται λόγος για τον Cook. Εκείνος ήταν Έβερτονιαν μέχρι το κόκκαλο και η καθοριστική συμβολή του στο επίτευγμα του Dixie αξίζει να μνημονεύεται πολύ περισσότερο.