Ευχαριστούμε Niki!
Θυμάμαι σαν χθες τη μέρα που παρουσιάστηκε ο Nikica στο Goodison Park. Ήταν ένα βράδυ, τέλος του Γενάρη του ’12, αγωνιζόμαστε εναντίον της Manchester City, και στο ημίχρονο του αγώνα μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να παρουσιαστεί στους φίλους της ομάδας!
Ακόμη και εμείς από τόσα χιλιόμετρα, στην pub που πίναμε τις μπυρίτσες μας και βλέπαμε τον αγώνα νιώσαμε την ώθηση που έδωσε στην ομάδα, που βγήκε στο δεύτερο ημίχρονο και νίκησε με γκολ του Gibson!
Την επόμενη εβδομάδα έκανε ντεμπούτο, μπαίνοντας ως αλλαγή, εναντίον της Wigan, του Roberto Martinez. Στις 10 Μαρτίου άνοιξε λογαριασμό, εναντίον της Tottenham. Στο υπόλοιπο της σαιζόν σκόραρε άλλες 8 φορές, στις 11 συμμετοχές του και άρχισε να σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Πλέον η Everton είχε βρει έναν από τα καλύτερα σέντερ φορ που θα μπορούσε! Αλλά…
Την δεύτερη χρονιά, ο Jelavic αρχικά πετύχαινε ένα γκολ το μήνα. Μέχρι που από στους τελευταίους 6 μήνες πέτυχε άλλο ένα… Λίγο η ατυχία, όταν κάποιος βρισκόταν πάνω στη γραμμή και δεν άφηνε τη μπάλα να μπει στο πλεκτό, λίγο τα δοκάρια, ακόμη περισσότερο η αλλαγή του συστήματος, χωρίς τον ποιοτικό Cahill να παίζει γι’ αυτόν, αλλά με τον Fellaini πίσω του, ασφαλώς λιγότερο δημιουργικός, άρχισε να χάνει την αυτοπεποίθηση του. Ξαφνικά, άρχισε να χάνει τα “άχαστα”, άρχισε να χάνει τα εξ επαφής, να χάνει και τα οφσάιντ, μέχρι που ακόμα και ο ίδιος χτύπησε στο δοκάρι!
Στη δεύτερη σαιζόν πέτυχε 7 γκολ σε 37 συμμετοχές, και στην τρίτη, που διανύουμε τώρα, σε 9 συμμετοχές ακόμη δεν έχει σκοράρει!
Ως παίκτης, θεωρώ πως είναι ένα εξαιρετικό σέντερ φορ. Η κίνηση που έχει μέσα στο γήπεδο είναι φοβερή. Ανοίγει διαδρόμους, είναι ομαδικός, φιλότιμος, μαρκάρει παντού, ακόμη και στην άμυνα, είναι δυνατός, δεν “μιλάει” στη μπάλα αλλά μπορεί να την κρατήσει όταν και όσο χρειάζεται, είναι ένας παίκτης που θα μπορούσε να προσφέρει. Αλλά τον τελευταίο καιρό έπασχε από αυτοπεποίθηση. Και ήταν απίστευτο το πόσο πολύ. Η φάση στο παιχνίδι με τη Stoke, όταν στο 4-0 βρέθηκε μόνος του με τον αντίπαλο τερματοφύλακα, και εκείνος έκλεισε τα μάτια και κλώτσησε τη μπάλα πάνω στον εξουδετερωμένο Begovic τα έλεγε όλα. Αυτό το παιδί δεν θα έπαιζε ποτέ ξανά όπως την πρώτη χρονιά, που γεμάτος αυτοπεποίθηση σκόραρε κατά ριπάς, με το πρώτο άγγιγμα.
Με το παγκόσμιο της Βραζιλίας να πλησιάζει, και χωρίς θέση στην ομάδα, είχε κάθε λόγο να προσπαθήσει να φύγει από την ομάδα. Για το καλό το δικό του, και ίσως, και το δικό μας.
Ένας πάρα πολύ καλός παίκτης, που δυστυχώς, δε θα μπορούσε να ξαναβρεί τη φόρμα του. Και θεωρώ πως θα το κάνει για τη Hull City.
Όπως και να’ χει, εμείς θα τον ευχαριστήσουμε γιατί ήταν μέλος της οικογένειας μας για 2 χρόνια, και θα του ευχηθούμε καλή τύχη στην συνέχεια της καριέρας του!
