Ντεμπούτο για τον Robert Balmer, καληνύχτα Πρίγκηπα…
O Robert Palmer, έκανε το ντεμπούτο του στις 3 Ιανουαρίου του 1903 και έπαιξε στην ομάδα για 9 χρόνια.
Γεννήθηκε στο Liverpool και έπαιζε στην άμυνα της ομάδας μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του, Billy, ο οποίος ήταν ήδη στην ομάδα από το 1897, και αγωνίστηκε γι’ αυτήν επί 11 χρόνια. Όλοι στην οικογένεια ήταν Evertonians, ωστόσο ένας ανιψιός των δύο, ο Jack έγινε παίκτης της Liverpool και αγωνίστηκε γι’ αυτήν επί 17 χρόνια(1935- 52). Στην πραγματικότητα, και ο τελευταίος ήταν Evertonian και ήταν μέλος των ακαδημιών της ομάδας, ωστόσο έπρεπε να περιμένει τον Dixie Dean να αποσυρθεί και το συμβόλαιο των 5 λιρών την εβδομάδα δεν τον κάλυπτε, έτσι άλλαξε στρατόπεδο…
O Robert είχε παίξει σε περισσότερα από 60 παιχνίδια στο κέντρο της άμυνας μαζί με τον αδερφό του και οι δυο τους ήταν το δίδυμο στην άμυνα στον τελικό του 1907, που κέρδισε η Sheffield Wednesday. Συνολικά έπαιξε σε 188 παιχνίδια, και δε σκόραρε ποτέ. Βρίσκεται στην 3η θέση της λίστας με τους παίκτες με τις περισσότερες εμφανίσεις για την Everton χωρίς γκολ(…άραγε ποιος είναι ο πρώτος;). Παραδόξως, πέτυχε το μοναδικό του γκολ για την Everton στο φιλικό επίδειξης που έδωσε στις 6 Ιουνίου του 1909 εναντίον της Tottenham, όταν οι δυο ομάδες έκαναν τουρνέ στη Ν. Αμερική!
Τον Απρίλιο του 1912 έπαιξε για τελευταία φορά με την Everton και παραμένει άγνωστο το αν συνέχισε αλλού την καριέρα του ή αποσύρθηκε, όπως και το υπόλοιπο της ζωής του…
Το 2004 απεβίωσε ο Thomas George “T.G.” Jones, σε ηλικία 86 ετών. Ουαλός αμυντικός, για κάποιους από τους καλύτερους όλων των εποχών!
Ο “Πρίγκηπας”, όπως των αποκαλούσαν λόγω της ηρεμίας που είχε ακόμα και σε στιγμές μεγάλης πίεσης, σε συνδυασμό με την ικανότητα του στο ψηλό παιχνίδι και της εξαιρετικής του τεχνικής κατάρτισης, παρότι αμυντικός, γεννήθηκε στην Ουαλία το 1914 και έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα με τη Wrexham. Η Everton τον αγόρασε το ’36 για 3.000 λίρες και στα 14 χρόνια του στο Goodison, αγωνίστηκε 175 φορές και πέτυχε 5 γκολ. Την πρώτη χρονιά έκανε μόλις μία εμφάνιση αλλά από το ’38 έγινε βασικός και μέλος της καλύτερης ομάδας στη Βρετανία εκείνη τη στιγμή, μαζί με τους κουμπάρους του Tommy Lawton και Joe Mercer. Μετά τη λήξη του πολέμου επέστρεψε στην Everton μέχρι το ’50, αν και θα είχε φύγει για τη Ρόμα το ’47 αλλά διαδικαστικά προβλήματα της εποχής δεν επέτρεψαν να γίνει αυτή η μεταγραφή. Οι σχέσεις του με τον μάνατζερ της ομάδας, Theo Kelly, ήταν τόσο κακές που εκτός του ότι τον άφηνε εκτός ομάδας, πολλές φορές ήταν και εκτός της δεύτερης ομάδας. Με την πρόσληψη όμως του Cliff Britton βρήκε τη θέση του στην ομάδα και την τελευταία του χρονιά στην ομάδα διετέλεσε και αρχηγός.
Η Everton τον τίμησε το 2000 όταν τον τοποθέτησε στην πρώτη εντεκάδα των Millenium Giants. Ήταν μπροστά από την εποχή του, πολλοί λένε πως ο τρόπος παιχνιδιού του Μπεκενμπάουερ πολλά χρόνια αργότερα θύμιζε το στυλ του T.G. Jones,
Ο Dixie Dean έλεγε χαρακτηριστικά πως “κανένας προπονητής δε μπορούσε να του διδάξει τίποτα” και πως “ήταν ο πιο ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής που έχει δει”.
Ο αντίπαλος του εκείνη την εποχή στη Liverpool, Cyril Done, έλεγε πως ‘ήταν κύριος εντός και εκτός γηπέδου. Ήταν ο μοναδικός που έχω δει να ντριπλάρει μέσα στην περιοχή της ομάδας του και να βγαίνει με τη μπάλα ανάμεσα στα πόδια του”!
Αγωνίστηκε για την εθνική της Ουαλίας 17 φορές και άλλες 11 κατά την περίοδο του πολέμου.
Μετά την Everton γύρισε στην Ουαλία όπου αρχικά διετέλεσε παίκτης-προπονητής στην ερασιτεχνική Pwllheli από το 1950 ως το ’56 και στη συνεχεία μάνατζερ στις Bangor City, με την οποία θα είχε πετύχει μια ιστορική πρόκριση επί της Νάπολι, αλλά τότε δεν ίσχυε ο κανόνας των εκτός έδρας γκολ(2-0 στην Ουαλία για την Bangor, ήττα στην Ιταλία με 3-1, στον επαναληπτικό στο Highbury η Νάπολι νίκησε 3-1 ), και Rhyl.
