Πονάει χέρι, κόψε χέρι…

Στο τέλος της σεζόν 2017-18 η Swansea έπαιξε τα ρέστα της για να παραμείνει στην Premier League, εναντίον της Southampton στην έδρα της. Ο αγώνας αυτός ήταν αίμα και χώμα. Τελικά η Southampton έφυγε με νίκη και παρέμεινε στην κατηγορία. Η Swansea έπεσε και έκτοτε βρίσκεται στην Championship.

Παρά τη λάμψη του πρωταθλήματος και ορισμένων ποδοσφαιριστών με τους όποιους μισθούς των, οι παίκτες και των δύο ομάδων μπήκαν μέσα με σκοπό να ματώσουν τη φανέλα τους και να τα δώσουν όλα για να κερδίσουν. Καθώς παρακολουθούσα τον αγώνα σκεφτόμουν πόσο τυχεροί είμαστε που δε χρειάστηκε να είμαστε εκεί, γιατί θα χάναμε από τα αποδυτήρια.
Η εισαγωγή μπορεί να ξενίζει λίγο αλλά θα εξηγήσω το συνειρμό.
Η Everton, από το τέλος του προηγούμενου αιώνα και στις αρχές αυτού, δεν κάνει πρωταθλητισμό, ανήκει όμως ιστορικά στις μεγαλύτερες ομάδες της Αγγλίας, έχει βαριά φανέλα, και παίκτες, ακόμη και κάποιες φορές χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο, που πάντοτε προσπαθούσαν στο γήπεδο. Ο κόσμος της ομάδας πάντα περίμενε να δει αυτή την προσπάθεια και την αναγνώριζε όταν έπρεπε, ακόμη και αν η ομάδα έχανε.
Ο Moyes ήταν ιδανικός μάνατζερ για την περίπτωση. Σκωτσέζος, αμυντικός, χωρίς καμιά ιδιαίτερη τεχνική, εργατικός όμως, και ένας αρκετά σκληρός χαρακτήρας, αλλά δίκαιος. Ταίριαξε απόλυτα στη φιλοσοφία της ομάδας και έφτασε στο ταβάνι του, τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή, πλέον με τη West Ham είναι εξαιρετικός.
H Everton είχε περιθώρια να ανέβει και προς στιγμήν με το Martinez νομίζαμε πως θα ανέβει σκαλί. Ο RM πάτησε σε αυτό που έφτιαξε ο προκάτοχος του και έκανε 1-2 εξαιρετικές προσθήκες, αποδείχτηκε ομως πολύ λίγος τακτικά, μεταγραφικά, και ίσως εκεί που μας κόστισε περισσότερο, δεν κατάλαβε ή δε θέλησε να καταλάβει τη νοοτροπία και την ταυτότητα της ομάδας.
Γι’ αυτό προσωπικά θεωρώ πως ο Ισπανός είναι ο μεγαλύτερος υπαίτιος της κατάστασης που βιώνουμε, μαζί με τον τότε αρχηγό, Phil Jagielka.
Όταν ο Κούμαν προσπάθησε να επιβάλλει πειθαρχία ήταν ήδη αργά, ο ασθενής νοσούσε, βρήκε πολλούς παίκτες εναντίον του, και για να μην κοροϊδευόμαστε, ο άνθρωπος απλώς δεν κάνει…
Αφήνω την εποχή Big Sam στην άκρη γιατί απλώς δε θέλω να θυμάμαι, τη θεωρώ μια μαύρη σελίδα, εφάμιλλη με υποβιβασμό και παμε στο πείραμα Marco Silva, και ενώ στην πορεία έχει έρθει επενδυτής, έτοιμος να δώσει πολλά χρήματα για να φτάσει την ομάδα εκεί που θέλουμε όλοι μας. Αυτό το παιδί έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμη μέχρι να γίνει μάνατζερ σε ομάδα TOP 6. Ίσως κάποια στιγμή τα καταφέρει, προς το παρόν όμως έχει δρόμο. Και δυστυχώς για εκείνον ανέλαβε ένα συνονθύλευμα ποδοσφαιριστών, κληρονομιά τεσσάρων μάνατζερς και ενός τεχνικού διευθυντή, όλοι τους από διαφορετικό υπόβαθρο.
Ο Ancelotti ήταν μια πολύ φιλόδοξη κίνηση, ένας εξαιρετικός μάνατζερ, που δυστυχώς ήρθε σε λάθος στιγμή. Υπάρχουν κατηγορίες ομάδων και προπονητών, πέρα από τις επίσημες. Δεν μπορεί να πάει ένας μάνατζερ επιπέδου Ρεάλ στη Watford. Ακόμη και αν είναι στην Premier League. Είναι διαφορετικό το επίπεδο. Και αν φέρεις τον Ancelotti πρέπει να του πάρεις και τους ανάλογους παίκτες. Όπως αντίστοιχα, η Barcelona δε θα κοίταζε ποτέ στον Allardyce. Και δε θα κρατήσω καμία κακία στον Ancelotti που αποφάσισε να φύγει. Εγώ πάντα θα τον σέβομαι και θα τον ευχαριστώ που βρέθηκε στην Everton.
O Rafa, είναι ο άνθρωπος που θα έπρεπε εξαρχής να αντικαταστήσει το Moyes!
Είναι ένας ικανότατος μάνατζερ, έμπειρος και με αρκετες επιτυχίες. Πάνω από όλα όμως είναι αυτό που λέμε, project manager, που θα χτίσει κάτι με σωστό τρόπο και θα έρθει και θα σεβαστεί τη δουλειά του και την ομάδα* που δουλεύει. Δυστυχώς για εκείνον ήρθε σε μια περίοδο που βγαίνουν συσσωρευμένα τα προβλήματα των τελευταίων ετών. Έχει να διαχειριστεί τα αποκαΐδια από 6 μάνατζερ, διαφορετικής νοοτροπίας, και ένα αριθμό τραυματισμών.
Οφείλουμε να του δώσουμε χρόνο να δημιουργήσει μια σωστή ομάδα.
Όσο για το Marcel Brands, αν έφυγε είναι δικαίωμα του. Αν απολύθηκε θεωρώ πως είναι μεγάλο λάθος. Έπρεπε, και εκείνος, να διαχειριστεί ένα πολύ μέτριο ρόστερ, και τις επιθυμίες του εκάστοτε μάνατζερ. Ο κάθε μάνατζερ έφερνε παίκτες για να χτίσει δικό του κορμό, παίκτες ενδεκάδας δηλαδή, ρίχνοντας τους υπάρχοντες στα σκουπίδια, οι οποίοι έχουν αποκτηθεί από κάποιον άλλον “πρώην” με σκοπό να χρησιμοποιηθούν ως βασικοί…
Και βέβαια έκανε λάθη. Αλλά έβαλε και πολλή δουλειά, τα τελευταία χρόνια προσπαθούσε κυρίως να αδειάσει ένα απαράδεκτο σύνολο παικτών, που θα έπρεπε να συλλάβει η Ποδοσφαιρική Αστυνομία, αλλά αντί αυτού είχαν βασιλικά συμβόλαια με την Everton!
Και όσο για τη φήμη με την οποία ήρθε στην ομάδα μας, σχετικά με τους φερέλπιδες νεαρούς που είχε ανακαλύψει στην Ολλανδία και ποτέ δεν ήρθαν στην ομάδα μας, θα πρέπει ίσως να καταλάβουμε καλύτερα, όχι το τί θα θέλαμε να είμαστε ή το τι ήταν η Everton κάποτε, αλλά το τι είμαστε τώρα, γιατί κανείς ταλαντούχος νεαρός δεν έρχεται στην ομάδα μας, και όποιος έχει λίγο ταλέντο θέλει να φύγει.
Ίσως είναι καιρός να ηρεμήσουμε, να χαράξουμε μια πορεία και να την ακολουθήσουμε. Έχουμε έναν ικανότατο μάντζερ, ιδανικό για τις συνθήκες και θα πρέπει να του δείξουμε εμπιστοσύνη. Και κυρίως, είναι κλισέ αλλά, πρέπει να δοθεί χρόνος στα νέα παιδιά που υπάρχουν στις ακαδημίες. Ίσως είναι βαρύ το φορτίο για αυτούς να σώσουν την ομάδα, αλλά αν συγκεντρώσουμε τους βαθμούς που χρειαζόμαστε θα πρέπει να πάρουν λεπτά συμμετοχής αρκετά παιδιά από την U23. Στο κάτω κάτω, είτε όγδοος, είτε δέκατος έβδομος, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αλλά για ένα παιδί 18-19 ετών, δέκα συμμετοχές φέτος στην PL είναι πολύ μεγάλο θέμα.

*Και για να τελειώνουμε με το παραμύθι το “Small club”, ήταν ένα γλωσσικό παράπτωμα στο οποίο εύκολα μπορεί κάποιος να υποπέσει όταν δε μιλάει τη μητρική του γλώσσα, τον καταλαβαίνω γιατί έχω κάνει πολλά τέτοια ζώντας στη Βρετανία, και φυσικά τα Αγγλικά δεν είναι η μητρική μου γλώσσα.
Ο άνθρωπος εννοούσε πως είναι ο τρόπος παιχνιδιού ορισμένων ομάδων χαμηλότερα στη βαθμολογία. Σέβεται απόλυτα την Everton και την πόλη του Liverpool.
Αρκεί πλέον…