ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: O BIG DUNG ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΘΡΥΛΟΣ
Δευτεριάτικο βράδυ, 21 Νοεμβρίου 1994. Ήταν ένα από τα ντέρμπι του Merseyside με το πιο πλούσιο, ίσως, παρασκήνιο στην ιστορία των αναμετρήσεων των δύο ομάδων. Μια ιστορία που σίγουρα αξίζει να θυμηθούμε.
Το Goodison Park έβραζε ως συνήθως στα ντέρμπι, αλλά η ψυχολογία ήταν στο μηδέν. Η Έβερτον βρισκόταν στον πάτο της βαθμολογίας της Πρέμιερ λιγκ, έχοντας ξεκινήσει τη σεζόν εφιαλτικά. Λίγες μέρες πριν, ο Mike Walker είχε απολυθεί. Στον πάγκο καθόταν για πρώτη φορά ένας γνήσιος Εβερτόνιαν, ο Joe Royle. Η αποστολή του έμοιαζε αυτοκτονία: να σώσει μια ομάδα που έδειχνε καταδικασμένη, ξεκινώντας απέναντι στη αιώνιο αντίπαλο,την Λίβερπουλ. Ο Royle όμως ήξερε το DNA του συλλόγου. Ζήτησε πάθος, δύναμη και αίμα. Και τα πήρε όλα.
Όμως ούτε ο πάτος της βαθμολογίας ούτε το μαγικό ξεκίνημα ήταν το που κάνει σχεδόν μυθικό εκείνο το ντέρμπι, είναι η ιστορία του Duncan Ferguson. Ο Big Dunc, δανεικός τότε από τη Ρέιντζερς, είχε περάσει ένα… έντονο Σαββατοκύριακο.
Τα ξημερώματα της Κυριακής, λιγότερο από 48 ώρες πριν τη σέντρα, ο Σκωτσέζος συνελήφθη από την αστυνομία του Μέρσεϊσαϊντ. Ο λόγος; Οδήγηση υπό την επήρεια μέθης, αφού είχε μπει ανάποδα σε μονόδρομο. Ο Duncan κατέληξε στα κρατητήρια της οδού St Anne Street.
Ο θρύλος που έχει επιβεβαιώσει και ο ίδιος λέει πως η σωτηρία του ήρθε από μέσα. Οι αστυνομικοί που είχαν βάρδια ήταν οπαδοί της Έβερτον! Βλέποντας το “κανόνι” της ομάδας τους σε κακά χάλια παραμονές του ντέρμπι, ανέλαβαν δράση. Του πήγαιναν συνεχώς κανάτες με νερό μέσα στο κελί για να τον ενυδατώσουν και να τον βοηθήσουν να ξεμεθύσει γρήγορα.
Ο Ferguson αφέθηκε ελεύθερος, Το πρωί της Κυριακής, ο Ferguson έφτασε στο ξενοδοχείο της ομάδας, το Moat House, τρέμοντας. Ήταν σίγουρος πως η καριέρα του στην Έβερτον είχε τελειώσει πριν καλά-καλά αρχίσει. Περίμενε πως ο νέος προπονητής, γνωστός για την πειθαρχία του, θα τον έστελνε πίσω στη Σκωτία.
Όμως ο Joe Royle λειτούργησε με ποδοσφαιρική πονηριά. Αντί να τον τιμωρήσει, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τις τύψεις του Σκωτσέζου. Στην κατ’ ιδίαν συζήτησή τους, του κατέστησε σαφές πως παρά το παράπτωμα, τον χρειαζόταν βασικό. Ο Royle ήξερε πως ένας ενοχικός Duncan θα έτρωγε σίδερα στο γήπεδο για να εξιλεωθεί. Και όπως φάνηκε, είχε απόλυτο δίκιο.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, για τα πρώτα 55 λεπτά του αγώνα, ο Duncan Ferguson ήταν “αλλού”. Το ξενύχτι στο κρατητήριο, το αλκοόλ που μάλλον δεν είχε φύγει εντελώς από τον οργανισμό του και το άγχος της σύλληψης τον είχαν κάνει σκιά του εαυτού του. Ήταν βαρύς, ασύνδετος και έδειχνε να μην έχει δυνάμεις να ακολουθήσει τον ρυθμό του ντέρμπι. Ο Royle είχε παρεδεχθει ότι ετοιμαζόνταν να τον κάνει αλλαγή.
Όμως, στα ντέρμπι του Μέρσεϊσαϊντ δεν χρειάζεται να είσαι καλός . Χρειάζεται να είσαι “παρών” όταν πρέπει .Στο 56ο λεπτό, όλα άλλαξαν. Η Έβερτον κέρδισε κόρνερ μπροστά στο Gwladys Street . Ο Andy Hinchcliffe έστησε τη μπάλα. Ο Ferguson, που μέχρι τότε σερνόταν Βλέπει την φαρμακερή σέντρα πήδηξε πιο ψηλά από όλους, αφήνοντας τους αμυντικούς της Λίβερπουλ να τον κοιτάζουν. Η κεφαλιά ήταν δυνατή, άπιαστη. Η μπάλα στα δίχτυα.
Το Goodison Park εξερράγη. Εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν θυμόταν ότι ο σκόρερ ήταν “εξαφανισμένος” σε όλο το ματς. Κανείς δεν νοιαζόταν για το μεθύσι της προηγούμενης μέρας. Ο Duncan είχε “μιλήσει”. Το γκολ αυτό έδωσε φτερά στην ομάδα. Στο 88′, ο Paul Rideout εκμεταλλεύτηκε μια αδράνεια στην άμυνα της Λίβερπουλ και έγραψε το τελικό 2-0, σφραγίζοντας μια νίκη που έμοιαζε με θαύμα και την ιστορία μια ομάδας που πήρε το παρατσούκλι τα σκυλιά του πολέμου.
