Στη ζυγαριά…

Η μεταγραφή του Wayne Rooney έχει ταράξει για τα καλά τα νερά σε παγκόσμιο ποδοσφαιρικό επίπεδο και έχει προκαλέσει διάφορες αντιδράσεις. Έχουν ακουστεί διάφορες γνώμες τον τελευταίο καιρό, ας προσπαθήσουμε να τις αναφέρουμε και να αναλύσουμε τι κερδίζει και τι χάνει η Everton από αυτή την κίνηση.

Το πρώτο πράγμα που η Everton κερδίζει είναι το “Brand Name“. Ένας παίκτης του βεληνεκούς του Wayne Rooney έρχεται στην Everton. O Rooney ασφαλώς και δεν είναι αυτός που ήταν μέχρι πριν δύο χρόνια. Μεταξύ μας, δεν ξέρω αν μπορεί να βρει καν θέση στην εντεκάδα της Everton, αλλά το Brand Name είναι κάτι άλλο. Είναι το εμπορικό όνομα που έχει ο Rooney, και λίγοι ποδοσφαιριστές στον κόσμο, σε τέτοιο βαθμό.
Την εμπειρία του. Και φυσικά μιλάμε για την εμπειρία του από πρωταθλητισμό. και είναι κάτι που λείπει από την Everton εδώ και αρκετά χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό πως από τους παίκτες με τους περισσότερους τίτλους αυτή τη στιγμή στην Everton, είναι ο Joel Robles!
Η Everton εδώ και χρόνια αποτελείται από παίκτες εργάτες, ή νεαρούς και ταλαντούχους, που δεν ξέρουν πώς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στο μέγιστο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Barkley. Σίγουρα η εξέλιξη του θα ήταν διαφορετική με τον Rooney να τον καθοδηγεί και να τον βοηθάει.
Έναν πραγματικό ηγέτη! κάτι που λείπει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Ο Rooney δεν είναι τεχνίτης όσο ο CR ή ο Messi. Δεν έχει αυτή την ποδοσφαιρική “αλητεία”. Είναι παλιάς κοπής, ποδοσφαιριστής του “δρόμου”. Από αυτούς που θα μπουν στο γήπεδο, θα κλοτσήσουν, θα παίξουν μπουνιές αν χρειαστεί και θα παλέψουν μέχρι να τελειώσουν το παιχνίδι. Είναι νικητής! Και παιχνίδια όπως αυτό με την Bournemouth, την Chelsea, την Arsenal, με τον Rooney στην ομάδα θα τελείωναν…
Την χαμένη αίγλη. Τόσα χρόνια είμαστε οι “τρελοί του χωριού” υποστηρίζοντας μια ομάδα που μένει εκτός τίτλων τόσα χρόνια. Με την επιλογή του Rooney, η Everton ξαναμπαίνει στη λίστα των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων και κυρίως, σε περισσότερες τηλεοράσεις(ή laptop…).
Ο μαγνήτης. Αυτό που έλειπε ώστε η Everton να γίνει πιο ελκυστικός προορισμός για τους καλύτερους ποδοσφαιριστές και μεταγραφικούς στόχους της ομάδας μας. Το Brand Name, σε πιο ποδοσφαιρική έκφραση. Ο Ramirez π.χ. ενδεχομένως να αφήσει εποχή, αλλά αλλά κανείς αυτή τη στιγμή δε θα πει “θέλω να πάω στην ομάδα που παίζει ο Sandro”. Πολλοί όμως θα θελήσουν να γίνουν συμπαίκτες με τον Rooney.
Τι χάνει η Everton από αυτή τη μεταγραφή; θεωρώ πως δεν χάνει τίποτα. Οικονομικά, αυτό που συζητήθηκε έντονα είναι οι απολαβές του, μιας και έρχεται ως ελεύθερη μεταγραφή. Να ξεκαθαρίσουμε πως ο Rooney δε συνεχίζει στις 250.000 λίρες την εβδομάδα. Οι απολαβές του είναι οι μισές περίπου, δηλαδή 7-8 εκατομμύρια τον χρόνο. Χρήματα που βγαίνουν από διαφημιστικά, φανέλες κτλ(να το πάλι το Brand Name…). Και για να το πούμε με άλλα λόγια, ο Cleverley, μαζί με το συμβόλαιο του, κόστισε περίπου τα ίδια στη Watford, και προκαλώ όποιον προτιμά τον Cleverley να έρθει να μου το αναλύσει!
Μένοντας στο θέμα, από μια άλλη σκοπιά, δεν σταματά την Everton από το να συνεχίσει τις μεταγραφές. γιατί όπως αναλύθηκε πιο πάνω, ουσιαστικά δεν κοστίζει τίποτα!
Και πάμε στο πιο ιδιαίτερο κομμάτι, ο πανηγυρισμός του, και εκείνο το φιλί…
Δικαιολογίες; χιλιάδες μπορώ να δώσω. Νεανική παρόρμηση, έλλειψη καλλιέργειας χαρακτήρα, πληγωμένος εγωισμός, η αντιπάθεια του στον David Moyes… Υπάρχει μόνο μια απάντηση: Απαράδεκτη κίνηση. Και δεν υπάρχει δικαιολογία! Όμως, από όσους τον “λιθοβολούν” θεωρώ πως τουλάχιστον οι μισοί θα είχαν κάνει το ίδιο, και όσοι δεν το παραδέχονται ας πάνε να κοιταχτούν στον καθρέφτη.
Εν πάσι περιπτώσει, το μόνο που μπορώ να δώσω ως ελαφρυντικό είναι πως ποτέ δεν πούλησε “οπαδιλίκι” στους φίλους της Utd. Αντιθέτως, προσπάθησε να ρίξει “γέφυρες” με τους Toffees, δήλωσε “μπλε”, παρέμεινε, και στο τέλος επέλεξε την Everton να συνεχίσει και, προφανώς. να κλείσει την καριέρα του.
Πολύς λόγος γίνεται και για τα “τελευταία ένσημα“. Ο Rooney είχε πολλές επιλογές για τα τελευταία ένσημα. Κινα, Ινδία, ΗΠΑ… Πιο εύκολα πρωταθλήματα, περισσότερα χρήματα, και γιατί όχι, να ζήσει μια διαφορετική κουλτούρα, σε πιο ζεστά κλίματα από αυτό του νησιού, και δη του Merseyside. Ο Rooney όμως χαμήλωσε τις απαιτήσεις του και παρέμεινε στο πιο απαιτητικό πρωτάθλημα του κόσμου. Και φυσικά, ξέροντας πόσο εύθραυστη είναι η σχέση του με τους Evertonians, δε θα επέλεγε αυτή την επιστροφή για να “αράξει”. Έχει ακόμη θέληση να προσφέρει και οφείλει να το αποδείξει.
Ο Rooney θεωρείται από πολλούς παλαίμαχος ποδοσφαιριστής….
Είναι αλήθεια, τα καλύτερα του χρόνια έχουν περάσει και η Everton άλλαξε επίπεδο. Είναι όμως θέμα το κίνητρο και εγωισμός ενός ποδοσφαιριστή. Και ο Rooney έχει το κίνητρο, μιας και δεν έχει αποσυρθεί από την εθνική ομάδα, και θέλει να κλείσει την καριέρα του με τον τρόπο που της αξίζει. Και για να το κάνει αυτό, πρέπει να κερδίσει θέση στην Everton, και την θέση του και το περιβραχιόνιο και πάλι στην εθνική. Ο εγωισμός φυσικά είναι κάτι που περισσεύει στον ποδοσφαιριστή Rooney.
Και ας μην ξεχνάμε πως στην ομάδα μάνατζερ είναι ο Ronald Koeman. Ηγέτης ως παίκτης και κέρβερος ως μάνατζερ. Γνωστός για την φιλοσοφία του σε ζητήματα πειθαρχίας, ανάμεσα στα “θύματα” του οι Ibrahimovic, Mido, Angulo, David Albelda, Canizares και Sadio Mane, έχει ήδη καθίσει κάτω και έχει συζητήσει το θέμα της πειθαρχίας μαζί του.
Και στο κάτω κάτω, επί Koeman όλοι έπρεπε να παλέψουν για να βρουν θέση στην εντεκάδα, ένας από αυτούς θα είναι και ο Rooney. Αν δε μπορεί, δε θα παίξει. Τόσο απλά.
Εν κατακλείδι, η άποψη μου είναι πως η Everton έκανε την μεγαλύτερη “μπίζνα”, που έλεγε και ο συνονόματος μακαρίτης, των τελευταίων 20-25 ετών. Αγωνιστικά και οικονομικά.Και, ενδεχομένως, ιστορικά. Γιατί αν πιστεύει αυτά που λέει θα τα πετύχει, και τότε το μέλλον της Everton προδιαγράφεται, ακόμα πιο, λαμπρό…!