Ταξίδι για να σε βρω

Ξεκινάω το σημερινό μου άρθρο με ένα τραγούδι του Λάμπρου Μπαλάφα, που τόσο πολύ μοιάζει με τα δικά μας γεγονότα και τα όσα βιώνουμε αυτές τις μέρες. Το Σάββατο βρεθήκαμε στον Άδη μέσω του ποταμού ονόματι “Brun” (ποτάμι που διασχίζει την πόλη Μπέρνλι). Με πίκρα, στεναχώρια και κατήφεια περιμέναμε το ματς με την Chelsea, περιμένοντας καρτερικά σε ένα θαύμα, ένα θαύμα όμως που έγινε, σαν όλα τα θαύματα που μόνο η ομάδα μας ξέρει να τα κάνει αυτά!

Κυριακή μεσημέρι και 2 ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι, έξω από το Goodison Park πλήθος κόσμου περίμενε το πούλμαν με την αποστολή της ομάδας. Μία πόλη του Λίβερπουλ ντυμένη στα μπλε!!! Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας φωτογραφίες με τον κόσμο, συγκινήθηκα και είπα όχι ρε γαμώτο αποκλείεται να χάσουμε αυτό το παιχνίδι. Δεν περίμενα καμία αβάντα από τους Λονδρέζους λόγω φιλίας με τον Lampard, αυτά για μένα είναι βλακείες.

Σε όλο το παιχνίδι παίξαμε εξαιρετικά και το αποτέλεσμα ήταν δικαιότατο. Φυσικά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το μεγαλειώδες παιχνίδι του Ιορδάνη του Pickford, που κράτησε το 0 σε 2 τεράστιες ευκαιρίες της Chelsea. Με το σφύριγμα της λήξης κόσμος και παίκτες έγιναν ένα στις εξέδρες.

Αυτό κυρίες και κύριοι είναι Everton!

Διαβάζοντας 2 ξένα άρθρα (L’equipe και Kicker), ανέφεραν μεταξύ άλλων πως αν η Everton υποβιβαστεί στην Championship θα είναι ένα μεγάλο πλήγμα για το πρωτάθλημα Αγγλίας!

Αυτό σημαίνει να είσαι Everton και ας έχεις να πάρεις ένα τίτλο από το 1995…

Πάμε να συνεχίσουμε τα δικά μας θαύματα χωρίς να κοιτάζουμε δεξιά και αριστερά.

NIL SATIS NISI OPTIMUM