Το αντίο του David Moyes…
Ήταν το τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της σαιζόν 2012-13, και το τελευταίο εντός έδρας της “David Moyes Era”, το παιχνίδι που έγινε 1 χρόνο νωρίτερα, στο Goodison Park, εναντίον της West Ham.
H Everton νίκησε με 2-0, με 2 γκολ από τον Κevin Mirallas, αλλά πολύ λίγη σημασία έχει αυτό. ήταν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που συνεργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια μαζί του που περπάτησαν σε ένα αποχαιρετιστήριο “γύρο της τιμής” στο Goodison Park, ακόμη και ο Tim Cahill ήρθε από την Αμερική για να ευχηθεί στον David Moyes καλή τύχη στη νέα του δουλειά…
11 χρόνια νωρίτερα είχε αναλάβει τις τύχες τις ομάδας σε μια πολύ δύσκολη στιγμή και τα κατάφερε εξαιρετικά! Την πρώτη πενταετία η ομάδα έφτασε από την μάχη του υποβιβασμού να μάχεται στα προκριματικά του Champions League. H χρονιά εκείνη ήταν το 2005- 06 και ήταν μια χαμένη χρονιά. Από εκεί που περίμενε να κουνήσει το σεντόνι με τα αστέρια βρέθηκε στην ενδέκατη θέση…
Και κάπου εκεί φάνηκε πως ο σκωτσέζος μάνατζερ είχε φτάσει το ταβάνι του…
Στασιμότητα, βαρετό ποδόσφαιρο και μια Everton που έμπαινε στο γήπεδο μόνο για να μη χάσει, ήταν όμως τέτοια η ποιότητα των ποδοσφαιριστών που έδιναν βαθμούς στην ομάδα!
Το ’07 τερμάτισε στην έκτη θέση, το ’08 και το ’09 στην πέμπτη. Το 2009- 10 η ομάδα ξεκίνησε τη σαιζόν με αρκετούς τραυματισμούς, και εκεί ήταν που φάνηκε πως ήταν πολύ λίγος σε γνώσεις τακτικής. Μέχρι τον Ιανουάριο η ομάδα κινδυνεύει άμεσα με υποβιβασμό. Στην πορεία επιστρέφουν κάποιοι παίκτες της ομάδας και σιγά σιγά η Everton παίρνει μπρος και τερματίζει όγδοη…
Και ενώ όλοι πλέον ξέρουν πως κάτι θα πρέπει να αλλάξει σε αυτή την ομάδα, μεταγραφές, τρόπος ανάπτυξης παιχνιδιού και διαχείριση των αγώνων, ο Moyes εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο, αρχίζει και κάνει αλλαγές σε συγκεκριμένα λεπτά, συγκεκριμένους παίκτες(ανέκδοτο είχε καταντήσει η αντικατάσταση στο 70′ του Naismith με τον Mirallas και η χρησιμοποίηση του Fellaini πίσω από τον επιθετικό, στόχος με “καμινάδα”, σύστημα που απέδωσε 2-3 φορές και μετά όλοι ήξεραν πώς να το αντιμετωπίσουν), δεν μπορεί να “διαβάσει” κανένα παιχνίδι, και συνήθως έμπαινε στο γήπεδο περιμένοντας από τους παίκτες να ξελασπώσουν. Συνήθως το έκαναν και όταν δεν τα κατάφερναν έφταιγε ο διαιτητής, οι παίκτες που ήθελε να αγοράσει αλλά δεν είχε τα χρήματα ή εκείνοι που έχανε μέσα από τα χέρια του.
Σχεδόν πάντα η ομάδα που ήθελε να χτυπήσει ψηλές θέσεις στη βαθμολογία κατέβαινε στο γήπεδο με μοναδικό σκοπό να αποφύγει την ήττα. Αλησμόνητο το ταμπούρι εναντίον της Oldham που κατάφερε να ισοφαρίσει στο 94′ και να στείλει τον αγώνα του κυπέλλου σε επαναληπτικό, ή το ματς της πρεμιέρας του ’11 εναντίον της Reading στο Goodison, όπου οι φιλοξενούμενοι προηγούνται και η ομάδα τελειώνει τον αγώνα με έναν επιθετικό…
Οι νέοι παίκτες της ομάδας χανόντουσαν, μαζί και μια φουρνιά πρωταθλητών Αγγλίας(κάποιοι το παλεύουν ακόμη), και την τελευταία τριετία 2 έβδομες και μια έκτη θέση, ενώ ειδικά οι 2 τελευταίες, στο μυαλό του, ήταν άκρως επιτυχημένες, επειδή τερμάτισε πάνω από την Liverpool!
Ακούγαμε χρόνια για την καραμέλα με την έλλειψη χρημάτων. θα το καταλάβαινα αν έρχονταν ένας νέος μάνατζερ και έπρεπε να χτίσει τη δική του ομάδα. Έπειτα από 11 χρόνια δεν υπάρχει δικαιολογία για την κωλυσιεργία που υπήρχε σε κάθε μεταγραφική περίοδο. Χάθηκαν παίκτες που θα μπορούσαν να έρθουν ως ελεύθεροι, παίκτες που θα μπορούσαν να έρθουν σε πολύ χαμηλές τιμές, και ένας από αυτούς(ο Lewis Holtby) παρακαλούσε να έρθει, αλλά ο Moyes ήθελε να πάρει κάποιον άλλο, με πενταπλάσια χρήματα(Leroy Fer), που τελικά δεν κατάφερε να πάρει!
Και όλα αυτά έχοντας ανανεώσει στη μέση της θητείας του, με ένα βασιλικό συμβόλαιο, 4 εκατομμυρίων ετησίως, από τα ακριβότερα μεταξύ των μάνατζερς στην Premier League, και ακριβότερο συμβόλαιο μεταξύ των εργαζομένων στην ομάδα, φυσικά ΚΑΙ μεταξύ των παικτών!
Φεύγοντας, πήρε μαζί του το προπονητικό τιμ και τα “πουλέν” του(Hitzlsperger- Neville) που αφού τους αντέξαμε αρκετά, μόλις έφυγαν αποσύρθηκαν(γιατί πού αλλού θα πήγαιναν…).
Εν κατακλείδι, στα 11 χρόνια της παρουσίας του στην ομάδα θεωρώ πως άλλαξε τις τύχες της ομάδας για τα καλά, και το έχω παραδεχθεί αρκετές φορές. Θα μπορούσε να κάνει αρκετά παραπάνω. Δεν ήξερε πώς να το κάνει και αυτό είναι όλο. Είχε φτάσει το ταβάνι του και ίσως στην πρώτη πενταετία θα έπρεπε να είχε αντικατασταθεί, αλλά αυτό δε θα μπορούσε να γίνει εύκολα. Ήταν ο αναγεννητής της ομάδας και η Everton του το αναγνώρισε.
Δε θα μπορούσα να μην του αναγνωρίσω πως η ομάδα που άφησε στον Roberto martinez ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά δική του.
Αλλά το ότι η ίδια σχεδόν ομάδα έπαιξε ένα πολύ πιο ποιοτικό ποδόσφαιρο με άλλο μάνατζερ νομίζω πως τα λέει όλα…
