ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΖΗΛΕΥΩ

Πριν λίγη ώρα ολοκληρώθηκε ο αγώνας του FA Community Shield μεταξύ της Crystal Palace και της Liverpool, με τους τυπικά γηπεδούχους να φτάνουν στην κατάκτηση του τροπαίου μέσα από τη διαδικασία των πέναλντι. Έβλεπα τους ποδοσφαιριστές της Πάλας να είναι τρισευτυχισμένοι στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν, έχοντας μάλιστα πανηγυρίσει πριν λίγους μήνες και την κατάκτηση του FA Cup κόντρα στη Manchester City και τολμώ να πω ότι ζήλεψα με τις σπουδαίες τους νίκες, παρά το γεγονός ότι η ειδικά σημερινή επετεύχθη ενάντια στη «μισητή» μας αντίπαλο.

Όπως ζήλεψα και με την επιτυχία της Newcastle, η οποία σήκωσε το EFL Cup τον περασμένο Μάρτιο πάλι κόντρα στους φιλοξενούμενους της πόλης μας.

Ζήλεψα όχι από κακία, αλλά από πίκρα μια που η τελευταία φορά που γιορτάσαμε εμείς μια αντίστοιχη διάκριση ήταν το μακρινό 1995. 30 χρόνια «ανομβρίας»… δεν τα λες και λίγα!

Μου «γυρίζουν τα μυαλά» κάθε φορά που διαβάζω στις αγγλικές και στις ελληνικές αθλητικές ιστοσελίδες για το BIG-6 του αγγλικού ποδοσφαίρου, στο οποίο η Everton δεν λογίζεται, σκεπτόμενος ότι πριν 20-30 έτη, ελάχιστοι ήταν αυτοί που εκτός του νησιού υποστηρίζανε φανατικά τη City, τη Chelsea, την Tottenham. 

Ο πακτωλός όμως των χρημάτων, με τους «Μεσσίες» από τα ξένα, έδωσε τεράστια ώθηση, ειδικά στους Citizens και στους «Μπλε» του Λονδίνου, κι έτσι άλλαξαν οι συσχετισμοί στους τίτλους και στον αριθμό των οπαδών.

Η Everton πλέον θυμίζει ένα «ρομαντικό» club με συμπάθειες από τους μεγαλύτερους σε ηλικία φιλάθλους του αγγλικού ποδοσφαίρου, ενώ οι νεότεροι «στάζουν» χολή για τα «ζαχαρωτά», λησμονώντας ότι το «καμάρι» του Merseyside έχει στο παλμαρέ του: 9 Πρωταθλήματα, 5 FA Cup, 9 FA Charity Shield κι 1 UEFA Cup Winner’s Cup.

Το μακρινό παρελθόν ήταν «φωτεινό», το πρόσφατο αδιάφορο έως απογοητευτικό και το παρόν – μέλλον φαντάζουν υποσχόμενα, με τους νέους ιδιοκτήτες και το ολοκαίνουργιο γήπεδό μας να μας κάνουν να αισιοδοξούμε συγκρατημένα για την επόμενη μέρα της Everton.

Όπως και να’ χει όμως, προκειμένου να ζήσουμε ξανά μεγάλες στιγμές όλοι μέσα στην ομάδα πρέπει να «μεταμορφωθούν» σε «σκυλιά του πολέμου», να «δαγκώνουν» χωρίς φόβο, να αποτινάξουν από πάνω τους την ηττοπάθεια, να πάψουν να αποχωρούν από το χορτάρι με σκυμμένα κεφάλια.

Μέχρι τα όνειρά μας να γίνουν πραγματικότητα! Nil Satis Nisi Optimum