Οι Σκέψεις Μπλε επιστρέφουν και αυτόν τον μήνα για να σχολιάσουν την επικαιρότητα της Έβερτον. Ανοίγουμε θέματα όπως η μετριότητα του Οκτωβρίου η επιθετική αδυναμία και τα κενά στο ρόστερ που μας πληγώνουν. Καθώς και ό,τι άλλο μας απασχόλησε αυτόν τον μήνα.
.jpeg)
Ο Οκτώβριος, με μία εξαίρεση που μας πόνεσε, κινήθηκε σε γενικές γραμμές εντός των προσδοκιών. Η νίκη-ορόσημο απέναντι στην Κρίσταλ Πάλας, μάλιστα με εντυπωσιακή ανατροπή, αποτέλεσε ένα πρώτο highlight, καθώς καταφέραμε να σπάσουμε το αήττητο της αντιπάλου. Ακολούθησε μια δεν μπορείς να την πεθς εκτός προγράμματος ήττα από την δυνατή Μάντσεστερ Σίτι, η οποία ωστόσο μας άφησε μια θετική αίσθηση χάρη στη καλή εμφάνιση και τη μαχητικότητά μας. Όμως, το παιχνίδι με την Τότεναμ ήταν η μαύρη κηλίδα του μήνα. Μία βραδιά που πήγε εντελώς στραβά και μας πλήγωσε διπλά: ήταν η πρώτη ήττα στο νέο μας «σπίτι», ενώ το τελικό 0-3 φάνηκε βαρύ και υπερβολικό σε σχέση με την εικόνα που παρουσιάσαμε στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν ένα αποτέλεσμα που άφησε πικρή γεύση και μας βύθισε σε προβληματισμό.
Γκρίνιαζα αρκετά τον Σεπτέμβριο και σε αυτή την στήλη και στην εκπομπή μας που την παρουσίασα ξανά (Φτάνει τόσο χώσιμο ρε Μιχάλη 😂) Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας που εμφανίζει τα προβλήματα που έλεγα και έγραφα και θεωρώ πώς έχουν την βάση τους, στα στραβά και ανάποδα του μεταγραφικού σχεδιασμού. Η έλλειψη επιθετικού κάνει την ομάδα να δείχνει γυμνή στην επίθεση. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει με τον Beto. Το έχω ξαναπεί ότι όλοι ξέρουμε ότι δεν είχε φοβερά ποιοτικά χαρακτηριστικά αλλά πέρυσι είχε ένα killer instict που μας εντυπωσίασε, φέτος δυσκολεύεται να τρέξει 5 βήματα χωρίς να πέσει. Όμως πιστεύω ότι η επιθετική λειτουργία θα βελτιωθεί όταν και ο τρίτος μέσος πίσω από τον επιθετικό το 10αρι μας θα γίνει μεγαλύτερος κίνδυνος με την μπάλα στα πόδια. Είτε αυτό σημαίνει να δούμε τον Dewsbury-Hall να ανεβάζει στροφές και να παίρνει περισσότερες ατομικές ενέργειες, είτε να καθιερωθεί ως βασικός ο Alcaraz, είτε το πιο θετικό να «αναστηθεί» επιτέλους ο McNeil και να δείξει την ποιότητά του.
Θέλω καιρό να ανοίξω το θέμα McNeil που μας λείπει αρκετά μέσα στο γήπεδο. Το ταλέντο δεν μπορεί να εξαφανίστηκε, τα γκολ και οι ασίστ του, ήταν καθοριστικές και μας έσωσαν δύο σεζόν. Ο McNeil είχε ένα σοβαρό πρόβλημα με την κοπέλα του, Megan Sharpley, το οποίο επηρέασε την ψυχολογία του.Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι ήταν «μια δύσκολη περίοδος» για εκείνον. Επειδή το πρόβλημα του μου μοιάζει περισσότερο ψυχολογικό (δεν έχει τραυματισμούς το τελευταίο διάστημα) κάνω μια υπόθεση πως η δυσκολία αυτή που του συνέβη μπορεί να του έχει αφήσει κάποιο αποτύπωμα η να συμβαίνει κάτι που έχει πάλι σχέση με αυτό και δεν το γνωρίζουμε ακόμα.
Θεωρώ δεδομένο και νομίζω πως είναι κοινή παραδοχή ότι ο Όμιλος Friedkin, η νέα ιδιοκτήτρια εταιρία, δεν πρόκειται να δείξει την ίδια υπομονή και ανοχή στα άσχημα αποτελέσματα, σε αντίθεση με την εποχή του αείμνηστου προέδρου Bill Kenwright και της προηγούμενης θητείας του David Moyes. Τότε, υπήρχε μια σχέση «πατέρα-γιου» και οικονομικές δυσκολίες που δικαιολογούσαν την πίστωση χρόνου. Τώρα, οι απαιτήσεις έχουν αλλάξει ριζικά.Μάλιστα, ένας κακός Νοέμβριος από πλευράς συγκομιδής βαθμών ενδέχεται να οδηγήσει τον Σκωτσέζο προπονητή στην ανεργία και την ομάδα σε άμεση αναζήτηση νέου τιμονιέρη. Παρόλα αυτά, και κλείνοντας με μία νότα αισιοδοξίας: πιστεύω πως ο Moyes διαθέτει την εμπειρία και τον χαρακτήρα να ανατρέψει την κατάσταση.
Ας μην ξεχνάμε τον υψηλό στόχο που τέθηκε φέτος: η ευρωπαϊκή έξοδος. Μπορεί ο David Moyes να απέφυγε τις ξεκάθαρες δηλώσεις, φέτος τουλάχιστον πέρυσι το έλεγε, όμως οι ηχηρές ανανεώσεις συμβολαίων, όπως αυτές των Tarkowski και Pickford, συνοδεύτηκαν από σαφείς αναφορές σε αυτόν τον στόχο. Είναι αδιανόητο οι παίκτες να έθεσαν τον πήχη τόσο ψηλά μόνοι τους.Αν λοιπόν, ξαφνικά, η συζήτηση μετατοπιστεί δραματικά από την διεκδίκηση της Ευρώπης στην αποφυγή του υποβιβασμού, δεν πιστεύω ούτε κατ’ ελάχιστον ότι η νέα ιδιοκτησία θα το αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα. Σε ένα τέτοιο σενάριο, οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και αναπόφευκτες. Και σε αυτή τη φάση, όπως πάντα στο ποδόσφαιρο, αυτός που πληρώνει το μάρμαρο της αποτυχίας είναι, ευτυχώς η δυστυχώς, ο προπονητής.
Σε μια τόσο πιεστική περίοδο, πρέπει να σταθούμε και στα θετικά. Είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό το γεγονός ότι κομβικοί και έμπειροι παίκτες, όπως οι Tarkowski και Pickford, ανανέωσαν τα συμβόλαιά τους γρήγορα και αθόρυβα. Αντίστοιχα, η ταχεία εξασφάλιση του Branthwaite, καθώς και η επικέντρωση των προσπαθειών στον Garner, δείχνουν ότι υπάρχει ένα ξεκάθαρο πλάνο για τον πυρήνα της ομάδας.Αυτό είναι, χωρίς αμφιβολία, μια επιτυχία του David Moyes. Η ικανότητά του να πείθει βασικούς ποδοσφαιριστές ότι έχει ένα όραμα που μπορεί να οδηγήσει την Έβερτον ψηλά είναι καθοριστική. Γενικότερα, από τις δηλώσεις των παικτών όπως για παράδειγμα και αυτές του Grealish διακρίνω ότι ο Σκωτσέζος τεχνικός έχει καταφέρει να εμπνεύσει την ομάδα του.
Εδώ οφείλω να αναφερθώ σε κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα και ταυτόχρονα να κάνω την αυτοκριτική μου για ό,τι είχα γράψει παλαιότερα. Το συμβόλαιο του Harrison Armstrong τελικά δεν λήγει αυτό το καλοκαίρι, όπως αναγραφόταν λανθασμένα στο κατά τα άλλα αξιόπιστο Transfermarkt. Προς υπεράσπισή μου, δεν μπερδεύτηκα μόνο εγώ, αλλά και άλλα μέσα, όπως το SportsBoom και το Goodison News, που έγραψαν σχετικά άρθρα.Η αλήθεια είναι ότι ο Armstrong δεσμεύεται με την Έβερτον μέχρι το καλοκαίρι του 2028, με την προσθήκη μάλιστα οψιόν για έναν επιπλέον χρόνο. Αυτό είναι εξαιρετικά θετικό! Βέβαια, παραμένω δυσαρεστημένος με τον δανεισμό του. Έχω τονίσει επανειλημμένα ότι πρόκειται για έναν έτοιμο παίκτη που θα έπρεπε να βρίσκεται στο ρόστερ. Άλλωστε, ο ίδιος φροντίζει να επιβεβαιώνει την αξία του: μόλις την προηγούμενη Παρασκευή αναδείχθηκε παίκτης του αγώνα στην Πρέστον, στην αναμέτρηση με τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ.
ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ
ΕΥΧΟΜΑΙ & ΕΛΠΙΖΩ ΣΕ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΝΕΧΟΜΕΝΕΣ ΝΙΚΕΣ
ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
