Κανείς δεν είναι αρκετός
Γράφαμε χθες για τον Μάρκο Σίλβα και την επικίνδυνη πλέον ισορροπία που βρίσκεται η καριέρα του στην Έβερτον.Σήμερα θα πιάσουμε το θέμα των ανθρώπων που κάθονται στην άκρη του πάγκου από μια άλλη οπτική, αυτήν της όλο και λιγότερης υπομονής στο πρόσωπο του κάθε τεχνικού στο πάγκο της Έβερτον.
Η εποχή της άπειρης υπομονής και της τυφλής εμπιστοσύνης στο πρόσωπο ενός ανθρώπου μοιάζει πλέον μακρινό παρελθόν.Το βασικότερο πρόβλημα ξεκινάει ίσως από τους οπαδούς της ομάδας. Δυστυχώς οι οπαδοί δεν έχουν πάντα δίκιο, είναι ανυπόμονοι γιατί
θέλουν το καλύτερο για την ομάδα τους αλλά το θέλουν εδώ και τώρα.Πολλοί δεν
καταλαβαίνουν το ποδόσφαιρο, άλλοι δεν θέλουν να το καταλάβουν, ψάχνουν πάντα
εξιλαστήρια θύματα μετά από κάθε ήττα, ισοπεδώνουν τα πάντα στα πρώτα άσχημα αποτελέσματα και το πιο εύκολο θύμα τους είναι πάντα ο προπονητής.Τα πάντα γίνονται χειρότερα στην ομάδα από την στιγμή που υπάρχει στην ίδια πόλη μια μεγάλη αντίπαλος όπως είναι η Λίβερπουλ και η
πίεση των επιτυχιών των γειτόνων κάνει πολλές φορές τον κόσμο της ομάδας να αισθάνονται μειονεκτικά, κάποιοι δε μοιάζουν μονίμως οργισμένοι όταν γράφουν η σχολιάζουν. Είναι πεποίθηση πολλών ότι αν οι φίλοι της Έβερτον σταματήσουν να ασχολούνται με την Λίβερπουλ η ομάδα θα τα πάει σαφώς καλύτερα. Η εικόνα πάνω είναι
χαρακτηριστική όσων θα μπορούσαμε να διαβάσουμε σε ένα τυπικό γκρουπ
φίλων της ομάδας,για όλα φταίει αυτός που κάθεται στον πάγκο και κανείς από αυτούς που ακούγονται δεν είναι αρκετός.
To πιο δύσκολο να κατανοήσουμε ειδικά στην Ελλάδα αλλά όχι μόνο εδώ, είναι ότι κάθε φορά που αλλάζει ένας προπονητής αλλάζει και ολόκληρη η φιλοσοφία μέσα στην ομάδα, από μικρά απλά πράγματα που μπορεί να θέλει από κάθε παίκτη, μέχρι το σύστημα, η άλλα που βλέπουμε η δεν βλέπουμε μέσα στο γήπεδο. Αυτό που όμως περισσότερα από όλα δεν καταλαβαίνει ο απλός φίλαθλος είναι ότι μέσα από ένα γκρουπ 25-30 ατόμων θα πρέπει ο νέος προπονητής να ψάξει να βρει αυτούς που κάνουν για τον τρόπο που εκείνος επιθυμεί να αγωνίζεται η ομάδα. Φανταστείτε λόγου χάρη να θέλει δυο πλάγια χαφ που να συγκλίνουν στην περιοχή, αλλά να μην τα έχει η ομάδα στο ρόστερ της η δύο γρήγορα σέντερ μπακ γιατί πιστεύει πως η ομάδα πρέπει να παίζει ψηλά, τότε τι θα κάνει; μεταγραφές.Οι μεταγραφές σε ένα σύνολο παικτών μη λειτουργικό περισσότερο αναστάτωση προκαλούν παρά μπορούν να δώσουν άμεσες λύσεις.Σε αυτά που γράφουμε τώρα αναλογιστείτε ένα απλό παράδειγμα από την Έβερτον στο μυαλό σας, πόσο διαφορετικό είναι το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Έβερτον με τον Σαμ Αλλάρντάις και πόσο διαφορετικό είναι το ποδόσφαιρο που παίζει με τον Μάρκο Σίλβα.Σκεφτείτε επίσης πόσοι παίκτες ήταν δικές τους επιλογές στο ρόστερ της ομάδας.Αντιλαμβάνεστε το πρόβλημα;;
Αν θέλουμε όμως ομάδα χρειαζόμαστε υπομονή όταν βλέπουμε κάτι να χτίζετε.Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα π.χ. η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον που σάρωσε όλους τους τίτλους το 1998/99 με παίκτες όπως οι Neville,Scholes,Beckham,Giggs,Cole πόσα χρόνια ήταν μαζί; Η Άρσεναλ των Invincibles του Βενγκερ σε πόσα χρόνια δημιοργήθηκε; Πόσα χρόνια δηλαδή έπαιζαν μαζί οι Viera,Ljungberg, Bergkamp,Henry, Pires,Cole η απάντηση είναι απλή, τουλάχιστον 3 χρόνια. Σε αρκετές περιπτώσεις και παραπάνω.Αλλά για να μην παίρνουμε παραδείγματα άλλων ομάδων σε πόσα χρόνια δημιουργήθηκε η Έβερτον του Howard Kendall που πολλοί μάλιστα(φώτο δίπλα) ήθελαν να τον διώξουν στην αρχή; Έχουμε και ένα παράδειγμά για τους νεώτερους, η Έβερτον που έβγαινε σταθερά Ευρώπη του Μόγιες θυμάστε τον κορμό της; πόσοι παίκτες ήταν οι ίδιοι και πόσοι άλλαζαν κάθε χρόνο; η απάντηση είναι απλή, ελάχιστοι.
Δυστυχώς το εδώ και τώρα δεν είναι εφικτό και καμιά σπουδαία ομάδα δεν χτίστηκε σε μια σεζόν. Πριν να φτάσουμε να παρακαλάμε να φύγει ένας προπονητής, θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι δεν κάνει και πως με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια έχει αποτύχει η έστω ότι δεν έχει τα απαραίτητα προσόντα να φτάσει την ομάδα εκεί που ονειρευόμαστε.Πριν κρίνετε αυτό δεν είναι ένα άρθρο υπεράσπισης του εκάστοτε προπονητή είναι ένα άρθρο ποδοσφαιρικής λογικής.
