Αγαπητά μου ζαχαρωτά…

Αγαπητά μου ζαχαρωτά, μετά από 4 ολάκαιρους μήνες επέστρεψα στην ομάδα και στο γκρούπ που αγαπώ! Ναι ισχύει ότι στις 25 Μαίου είχα αναρτήσει στη στήλη αυτή την αποχώρησή μου από τα κοινά της ομάδας για διάφορους προσωπικούς λόγους. Εν τέλει η αγάπη μου και το πάθος μου για αυτό που έκανα είτε σαν χόμπι είτε σαν πάθος σε κάτι που αντιπροσωπεύει επέλεξα ότι ήρθε η επιστροφή μου στο site και στη στήλη αυτή με ωμό αλλά και με χιουμοριστικό τρόπο όπως με ξέρατε τα τελευταία 3 χρόνια! Οπότε από εδώ και στο εξής κάθε Τετάρτη θα τα λέμε αγαπημένα μου ζαχαρωτά!

Και όπως λένε και στο luben tv, παύλα, τελεία και πάμε παρακάτω, αναφερόμενος στο τι συμβαίνει στα της ομάδας μας. Σε λίγες περιπτώσεις έχω σχολιάσει στο γκρουπ, αλλά μέσα από αυτό το άρθρο θα αναφέρω τις δικές μου σκέψεις για το τι συμβαίνει με την ομάδα μας και που μπορεί να φτάσει και τι στόχους μπορεί να πετύχει (εάν και εφόσον).

Έχουμε ξεκινήσει τη σεζόν με 7 points σε 7 αγωνιστικές, έχοντας 1 νίκη, 4 ισοπαλίες και 2 ήττες. Οι ήττες προήλθαν στις 2 πρώτες αγωνιστικές, δικαίως ή αδίκως θα μπορούσαμε να είχαμε κατ’ εμέ 12-13 points. Αλλά δε βαριέσαι, δεν έχει γίνει κάτι, όλοι χάνουν από όλους, οπότε για εμένα το σημαντικότερο γεγονός είναι πως ο Frankie έχει βρει τις σωστές εξισώσεις στην ομάδα, βάζοντάς τη σε ένα σωστό δρόμο! Αυτό είναι το σημαντικότερο για εμένα… Οι προσαρτήσεις και προσθαφαιρέσεις που έχουν γίνει μου αρέσουν στο έπακρο, παίκτες χωρίς φανφάρες αλλά με μεστό τρόπο και οργάνωση στο αμυντικό κομμάτι αλλά και μία επίθεση πολλά υποσχόμενη. Ούτως ή άλλως ποτε δεν ήμουν fan του τίκι-τάκα. Οπότε οι παίκτες που πήραμε, Coady, Tarkowski & Gueye ήταν ταμάμ στο όλο εγχείρημα που πάει να δημιουργήσει ο Frankie. Τοποθετώντας και τον Maupay, που τον θαυμάζω απεριόριστα κάνοντας την επίθεση πιο δυνάτη, τουλάχιστον με το περσινό έκτρωμα (βλ. Rondon, αρκετούς τραυματισμούς).

Εφέτος η ομάδα θα δείξει πολλά πράγματα, δεν ξέρω ως που μπορούμε να φτάσουμε και να ανταποκριθούμε, αλλά έχοντας και πάγκο, οπότε κάνοντας και ένα ροτέισον να μη χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας όπως αυτό συνέβαινε πέρσυ!

Πρώτος στόχος; Ένα δύσμοιρο κύπελλο, μα είτε αυτό λέγεται FA Cup or EFL Cup, δεν έχω θέμα. Θέμα έχω να κλείσω στόματα σε άλλες ομάδες που έχουν ξεσπαθώσει (και ουχί δεν αναφέρομαι στις συμπαθέστατες καρακάξες) και νομίζουν ότι θα έρχονται στο Λίβερπουλ έχοντας ένα όμορφο απόγευμα. Η ομάδα έδειξε τι μπορεί να κάνει όταν ο κόσμος της συσποιρώνεται, σωθήκαμε από τη χαραμάδα της πόρτας στην εκπνοή. Φέτος τα “ζαχαρούλια” μας μπορούν να κάνουν πολλά με τον “candyman” Frank Lampard. Ναι είναι ένας προπονητής που μπορούμε να κερδίσουμε και οι 2 μας από αυτό το έργο! Η συνέχεια θα δείξει πόσο δυνατοί μπορούμε να βγούμε από την ενορχήστρωση του coach μας. Φέτος ενώ δείχνουμε αδύναμη θα μπορέσουμε να γίνουμε οι αφανείς ήρωες του πρωταθλήματος!!!

COYB TOFFEES…..