Το δικό μου Goodison Park

 Με τη λήξη του παιχνιδιού ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου…

Μπορεί να μην έτυχε να πάω από κοντά να δω το Goodison Park, μπορεί να μην έτυχε να ζήσω από κοντά αυτή την ατμόσφαιρα (όπως το έκαναν πολλά παιδιά εδώ από το σύνδεσμό μας με πολλές παρουσίες στην Αγγλία), παρόλα αυτά, υπάρχουν στιγμές που μου έχουν χαράξει το μυαλό μου και δεν θα ξεχάσω ποτέ μέχρι να πεθάνω.

Σε αυτό το “μου θύμησες” υπάρχουν στιγμές χαράς και λύπης, ζητωκραυγών αλλά και κλαμάτων.  Από που να ξεκινήσω και από που να τελειώσω, τα ματς είναι πολλά και όλα για διαφορετικούς λόγους, για τους δικούς μου!

Μετά από αρκετή σκέψη έφτιαξα εικονικά όπως ήθελα τα παιχνίδια της ζωής μου στο Goodison Park, ένα στάδιο που βλέπω συνέχεια επί 25 συναπτά έτη. Σε αυτό το γήπεδο αγωνίστηκαν και 2 ελληνικές ομάδες για τον ίδιο θεσμό, ΑΕΚ και Λάρισα, σε αυτό το γήπεδο παραλίγο να πηγαίναμε στο Τσάμπιονς Λιγκ, σε αυτό το γήπεδο γλιτώσαμε τον υποβιβασμό αλλά και σε αυτό το γήπεδο δεν ήρθε ποτέ κάποιο τρόπαιο (αναφέρομαι για τα τελευταία 25 χρόνια που βλέπω την ομάδα μας).

Η μετάβαση στο νέο μας στάδιο, στο Bramley Moor σίγουρα αλλάζει όλα τα δεδομένα για την ομάδα μας, που ακολουθούμε τις επόμενες γενεές και να μας αποφέρουν ξανά τίτλους και χαρές όπως συνέβαινε μέχρι τις αρχές των 90ς…

Τι να θυμηθώ όμως; Χμμμ… Ας ξεκινήσουμε με ένα γκολ του τότε 17χρονου Wayne Rooney με το απίστευτο γκολ που έβαλε ενάντια στην Arsenal, που με αυτό το γκολ καθιερώθηκε στην Premier League και τον σχολιαστή να φωνάζει στη μετάδοση Remember the name… Όντως έχει μείνει αξέχαστο το όνομά του!

Ένα από τα ματς που ακόμα το θυμάμαι σαν εχθές, ήταν η ανατροπή που κάναμε στη Manchester United, όχι ολική μεν, αλλά η ένταση που μου έβγαλε αυτό το ματς ήταν από τα λίγα που έχω βιώσει. Προηγήθηκαμε με τον Pienaar στο 39′ και μέσα σε 25 λεπτα το ματς έγινε 1-3, το απρόβλεπτο σκηνικό ήρθε στις καθυστερήσεις με γκολ του Cahill στο 91′ και του Arteta στο 92′, ήταν ένα σκηνικό που δεν μπορώ να το βγάλω από τη μνήμη μου. https://www.youtube.com/watch?v=Q-LM5vvAJ3c

Το δεύτερο και ίσως το πιο σημαντικό παιχνίδι που έχω βιώσει στην έδρα μας ήταν το αλησμόνητο 3-2 με την Crystal Palace. Φαντάζομαι οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι στις μνήμες σας αυτό το ματς όπως και εμένα. Στις 19 Μαίου του 2022 η ομάδα μας ήθελε τη νίκη για να μην υποβιβαστεί στην Championship ε και να που έγινε, το θέμα δεν είναι ότι απλά κερδίσαμε, αλλά η τεράστια ανατροπή από το 0-2 του ημιχρόνου σε 3-2 με γκολ στο 85′ από τον DCL. Όλη εκείνη τη μέρα σκεφτόμουν μόνο εκείνο το παιχνίδι, είχα ζητήσει ρεπό από τη δουλειά μου, ήταν ημέρα Πέμπτη ώρα 10 το βράδυ. Είχαμε πάει στην παμπ με τον πατέρα μου να το δούμε, εγώ με φανέλα της Everton, το όλο παράξενο σκηνικό ήταν πως όλη η παμπ ήταν γεμάτη από διάφορους οπαδούς ομάδων μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν την παραμονή της Everton στην Premier League. Εκεί γνωρίστηκα με 2 Άγγλους οπαδούς ο ένας ήταν Man. United και ο άλλος Liverpool, αυτό που μου είπαν ήταν ότι δεν μπορούσαν να σκεφτούν ότι η ομάδα μας, τα αγαπημένα μας

ζαχαρωτα, θα υποβιβάζονταν αν δεν κερδίζαμε, γιατί; Μου είπαν, πως θα έχουμε ντέρμπι χωρίς εσάς (αυτό σημαίνει υγιής ανταγωνισμός). Τα συναισθήματα από αυτό το ματς ήταν όλο εντελώς παράλογο. Τι να σκεφτώ; Το 0-2 του πρώτου ημιχρόνου; Τα κλάματα πάνω στο μπαρ πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει γυρισμός; Στο 1-2 με το που έκανε ο Keane πίστεψα ότι θα κερδίσουμε, όπως και έγινε με αυτόν τον δραματικό τρόπο. Το τι ακολούθησε μετά δεν λέγεται… Με το που μπαίνει το γκολ για το 3-2, αγκάλιασα τον πατέρα μου και έκλαιγα σα μωρό παιδί, δεν μπορούσα να συγκρατηθώ, το άλλο παράξενο ήταν ότι μαζί με εμένα ΟΛΗ η παμπ, όλοι αυτοί οι αντίπαλοι μας, μισητοί ή οχι, πανηγύριζαν και εκείνοι το γκολ. Στο τέλος κάποιοι μου έλεγαν ότι εσείς οι εβερτόνιανς πρέπει να χαρήκατε τόσο πολύ, περισσότερο και από την πρωταθλήτρια City που κατέκτησε το τρόπαιο. Τόσο έντονα έζησα εκείνη τη στιγμή, την οποία επίσης δεν μπορώ να βγάλω από τη μνήμη μου. Στο τέλος ο πατέρας μου, μου είπε, υπάρχουν κάποιες στιγμές στο ποδόσφαιρο που δεν μπορείς να ξεγράψεις τον συναισθηματισμό σου. https://www.youtube.com/watch?v=hSTe6-wNAa8

Άλλο ένα παιχνίδι που έχω χαραγμένο στη μνήμη μου ήταν η πρόκριση μας στο FA Cup κόντρα στη Liverpool το μακρινό 2009 με γκολ στο τέλος της παράτασης του Dan Gosling στο 118′! Δεν ήταν απλά μία νίκη, δεν ήταν απλά μία πρόκριση στο κύπελλο, ήταν η επιτομή του ποιος είναι το αφεντικό στο Merseyside έστω για εκείνη τη χρονιά, ήταν μία πρόκριση που γουστάραμε και γουστάρουμε ακόμα να βλέπουμε να αποκλείουμε το αντίπαλον δέος. Πρόκριση εμείς, αποκλεισμός αυτοι, ναι αλλά από εμάς, όχι από κάποια άλλη ομάδα, αυτή είναι η σημασία ενός κυπέλλου! Η συνέχεια γνωστή για όλους, φτάσαμε στον τελικό που χάσαμε από την Chelsea. Αλλά εκείνη τη σεζόν θα θυμόμαστε βαθιά χαραγμένα στη συνείδησή μας, την πρόκριση με την Liverpool και την πρόκριση στα ημιτελικά με τη Manchester United στα πέναλτι, παρά το ότι χάσαμε στον τελικό! Αυτό είναι ένα credit που πρέπει να το δώσω. https://www.youtube.com/watch?v=RftEyddipVA

Όμως δεν υπάρχουν πάντα χαρές στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν και στιγμές που θυμάσαι τις πίκρες, τις λύπες και καμιά φορά σου μένουν πιο χαραγμένα στο μυαλό. Το ματς αυτό ίσως να μην το θυμούνται πολλοί, ίσως να μην ένιωσαν τη θλίψη που βίωσα εγώ. Δυστυχώς από το μιλένιουμ έχουμε παίξει μονάχα σε 6 ποδοσφαιρικές σεζόν στην Ευρώπη. Σε πολλούς η μνήμη θα πάει στα ματς με τη Villareal το 2005 που αποκλειστήκαμε στο Champions League, το θέμα είναι πως ο επαναληπτικός έγινε στην Ισπανία, οπότε αυτό που μου έμεινε στην μνήμη μου ήταν ο αποκλεισμός από την Fiorentina το 2008! Έχοντας περάσει τον όμιλο όχι απλά αήττητοι αλλά και χωρίς ισοπαλία με 4/4 νίκες, στην επόμενη φάση πάλι με 2 νίκες περάσαμε την Μπραν, πέφτουμε στη Φάση των 16″ με την Fiorentina. Να πω ότι τα τότε τάμπλοιτς μας έδιναν 3ο φαβορί για νικητή του UEFA Cup και μπροστά μας υπήρχαν οι Bayern Munich και Tottenham. Αντίθετα είχαμε όντως καλύτερη ομάδα στην τότε φάση από Werder, HSV, PSV, Marseille, Zenit, Rangers και φυσικά την Fiorentina.

Στο Artemio Franchi είχαμε χάσει με 2-0, ήταν και η πρώτη μας ήττα στην Ευρώπη, οπότε στον επαναληπτικό θέλαμε ίδιο σκορ για παράταση ή 3 γκολ διαφορά για νίκη πρόκριση (τότε μετρούσε το εκτός έδρας γκολ). Καταφέραμε να φέρουμε το ματς στα ίσια με 2-0 και γκολ των Johnson 16′ και Arteta 67′ αλλά στα πέναλτι χάσαμε 2 σουτ και μαζί την πρόκριση. Με πόνεσε γιατί; Γιατί μέχρι τότε δεν την έβλεπα τόσο συχνά στην Ευρώπη και ήθελα να δω όσους πιο πολλούς αγώνες μπορούσα έστω ευρωπαικούς στην τηλεόραση (αν θυμάμαι καλά ήταν στο Mega τότε), με πόνεσε γιατί χάσαμε στα πέναλτι, ο οποιοσδήποτε πονάει μετά από αποκλεισμό στα πέναλτι.

H πιο σπάνια στιγμή που έζησα ήταν όταν έβλεπα τον αγώνα Everton-Bolton και ο τιτάνας Howard έβαλε γκολ από το ένα τέρμα στο άλλο! Βέβαια βοήθησε και ο αέρας τότε αλλά αν μη τι άλλο είναι αξιομνημόνευτο…https://www.youtube.com/watch?v=XeZ5zNv9_40

Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ σε παίκτες που αγάπησα πάρα πολύ για διάφορους λόγους στον καθένα τουλάχιστον τα τελευταία 25 χρόνια που βλέπω την Everton (θα βάλω παίκτες που έχω δει ζωντανά στην τηλεόραση).

Η αγαπημένη μου 11αδα (4-4-2 για να μην υπάρχουν διαφορετικές αντιμετωπήσεις) που πάτησε ποτέ το χορτάρι του Goodison Park ήταν: Jordan Pickford – Leighton Beines, Joseph Yobo, Phil Jagielka, Seamus Coleman – Mikel Arteta, Leon Osman, Tim Cahill, Gareth Barry – Yakubu Ayegbeni, Romelu Lukaku. Στον πάγκο θα έβαζα τους εξής 7: Tim Howard, James Tarkowski, David Weir, Toni Hibbert, Steven Pienaar, Marouane Fellaini, Wayne Rooney.

Φυσικά θα μπορούσα να προσθέσω Stubbs, Campbell, Ferguson, Unsworth, απλά με βάση αυτούς που είδα θεωρώ ότι θα ήταν άδικο στα δικά μου μάτια να ήταν κάποιος άλλος. Ίσως κάποιος που παρακολουθεί την Everton περισσότερα χρόνια από μένα να έχει άλλους παίκτες στο μυαλό του και είναι λογικό, όσο μεγαλύτερος είσαι, έχεις και μεγαλύτερη και καλύτερη ποικιλία σε αυτό το κομμάτι!

Αυτά από έναν Evertonian, από ένα ζαχαρωτό που η μόνη του προσμονή πια είναι να κάνουμε εγκαίνια στο νέο μας στάδιο με ένα τρόπαιο παρέα!

…NIL SATIS NISI OPTIMUM…