Χρόνια πολλά στον Big Dunc!

“It was the best 10 years of my career, in fact they are the only team I ever actually played for. That’s what happens when you play for Everton, you forget the rest, the rest means nothing.”

Τα λόγια αυτά έχουν ειπωθεί από τον μεγάλο αρχηγό της ομάδας Duncan Ferguson, που σήμερα κλείνει τα 42 του χρόνια!

Όσα και να γράψουμε για αυτή την προσωπικότητα είναι λίγα. Ο άνθρωπος είναι ζωντανή ιστορία για την Everton.

Προσπαθώντας να καλύψουμε την καριέρα του, όπως συνήθως κάνουμε με τους πρώην ποδοσφαιριστές της ομάδας θα πούμε ξεκίνησε την καριέρα του από την Carse Thistle, βρέθηκε πρώτη ομάδα της Dundee United στα 18 του, και από εκεί στη Rangers, από την οποία ήρθε στην Everton, αρχικά ως δανεικός, έπειτα στη Newcastle και επέστρεψε για να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα.

Αλλά η προσφορά του στην ομάδα ήταν τεράστια.

Ντεμπούτο το ’94 με γκολ στο πρώτο του Mersyside Derby! Σε 16 συμμετοχές στα Merseyside Derbies πέτυχε 4 γκολ..

To ’95 έκανε 3 μήνες στη φυλακή για την κουτουλιά που έριξε σε αντίπαλο ποδοσφαιριστή, όταν έπαιζε ακόμη στη Σκωτία. Λίγο νωρίτερα ήταν παρών στον τελικό του κυπέλλου με τη Manchester United, παρότι τραυματίας….

Το 1997- 98 φόρεσε για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, αλλά τον Νοέμβριο ο Peter Johnson, τότε πρόεδρος της ομάδας, τον πούλησε στη Newcastle United, παρά τη θέληση του, και χωρίς να το γνωρίζει ο Walter Smith, μάνατζερ τότε της ομάδας. Τότε έγραψε ένα γράμμα 2 σελίδων στους φιλάθλους της ομάδας, εκφράζοντας τη λύπη του που φεύγει και πως δεν θα τους ξεχνούσε ποτέ.

Το 2000 επέστρεψε στην Everton και στο 2ο ντεμπούτο του πέτυχε 2 γκολ!

Το 2001- 02, με την Everton να κινδυνεύει και πάλι με υποβιβασμό ήταν αυτός που την κράτησε στην κατηγορία. Στο μεταξύ είχε κάνει το τατουάζ στο ώμο με το σήμα της Everton, αλλά ένα μεγάλο “9” να αντικαθιστά τον πυργίσκο του πρίγκηπα Ρούπερτ.

Το 2005 ήταν η χρυσή αλλαγή σε πολλά παιχνίδια, σε ένα από αυτά πέτυχε το νικητήριο γκολ με τη Manchester United, πλησιάζοντας στον στόχο της ομάδας, στην έξοδο στο Champions League. Τον Μάιο του ’06 πέτυχε το τελευταίο του γκολ στην καριέρα του.

Η καριέρα του όμως δεν ήταν μόνο οι 278 εμφανίσεις και τα 71 γκολ. Ακόμη και οι πολλές τιμωρίες που είχε σήμαιναν πολλά. Τις περισσότερες φορές ήταν ανόητες. Όμως ο κόσμος της ομάδας τον δικαιολογούσε. Παραδόξως, ακόμη και το θύμα σε μία από αυτές, ο Paul Scharner, όταν δέχτηκε μια γεμάτη μπουνιά στην κοιλιά, αργότερα είπε πως “ήταν πολύ πετυχημένη!”

Οι τσαμπουκάδες του θρυλικοί, μάτωνε τη φανέλα, έσκιζε τη φανέλα, έδερνε όποιον δε γούσταρε. Ένα άλμπουμ θα μπορούσε να φτιάξει εύκολα κάποιος με φωτογραφίες του από αγώνες, να φωνάζει σε διαιτητές, να δέρνει αντιπάλους, και να σκορπίζει παντού τον φόβο. Αυτοί που δεν φοβήθηκαν ήταν δυο ληστές που μπήκαν στο σπίτι του. Ο ένας, αυτός που κατάφερε να πιάσει πέρασε τις επόμενες 3 μέρες στον νοσοκομείο…

Όλα αυτά όμως συγχωρούνται, αν μάθαινε κάποιος τον λόγο των πολλών προβλημάτων τραυματισμών που είχε στη διάρκεια της καριέρας του. Ένα ισχιακό νεύρο, το όποιο όταν οι γιατροί άνοιξαν το πόδι του διαπίστωσαν πως αντί να είναι κυλινδρικό, αυτό ήταν εντελώς ίσιο! Χαρακτηριστικά έλεγαν πως “είναι παράξενο, όχι απλά πως παίζει ποδόσφαιρο αλλά ακόμα και το ότι περπατά”, ενώ διαπίστωσαν επίσης πως θα έπρεπε να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση τουλάχιστον 4 χρόνια(το 2003).  

Το 2005 δημιουργήθηκε μια κόντρα με τον David Moyes, όταν αρνήθηκε να δώσει το χέρι στον τελευταίο. Αυτή η κόντρα κράτησε 5 χρόνια, μετά την αποχώρηση του από τα γήπεδα, εποχή που πήρε την οικογένεια του και αυτοεξορίστηκε στην Μαγιόρκα. Το 2011 ζήτησε να τον δει και να του ζητήσει συγνώμη, και εκείνος οργάνωσε ένα Camp προπονητών ώστε να τον βοηθήσει να αποκτήσει δίπλωμα προπονητικής. Επέστρεψε το 2011 στην ομάδα ως μέλος του προπονητικού τμήματος, στην αρχή εθελοντικά και πλέον έκτοτε εργάζεται για την ομάδα.

Ο Θεός να σε έχει καλά αρχηγέ!!!