ROSS BARKLEY:ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΗΡΘΑΝ ΑΡΓΑ

 Για χρόνια θεωρούνταν το παιδί της Έβερτον, το προϊόν της ακαδημίας που θα γινόταν ο ηγέτης της ομάδας. Ο Ross Barkley μεγάλωσε με το σήμα του συλλόγου στο στήθος, έγινε βασικός στο Γκούντισον Παρκ και για ένα διάστημα φάνηκε πως το μέλλον της ομάδας θα χτιζόταν γύρω του.

 Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο The Athletic, ο Barkley παραδέχτηκε πως δάκρυσε την ημέρα που αποχώρησε, μιλώντας με συγκίνηση για την αγάπη του προς την ομάδα και για το ότι «η Έβερτον δεν θα τον είχε στην ακμή του». Είπε πως ένιωσε την ανάγκη να ξεφύγει από τη ζώνη άνεσις του και να ζήσει κάτι διαφορετικό μακριά από τη Λίβερπουλ, περιγράφοντας την περίοδο εκείνη ως «τοξική» και γεμάτη αστάθεια.

 ‘Ομως, πολλοί στο Μέρσεϊσαϊντ θυμούνται καλά ότι και η δική του στάση εκείνη την εποχή μόνο υποδειγματική δεν ήταν. Το καλοκαίρι του 2017 η μεταγραφή του στην Τσέλσι είχε σχεδόν ολοκληρωθεί με ποσό που άγγιζε τα 30 εκατομμύρια λίρες, όμως ο ίδιος την τελευταία στιγμή έκανε πίσω, αφήνοντας την Έβερτον εκτεθειμένη και χάνοντας ένα σημαντικό οικονομικό όφελος για τον σύλλογο. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο, τελικά υπέγραψε στους «μπλε» του Λονδίνου με το μισό αντίτιμο. Για πολλούς οπαδούς, αυτή η συμπεριφορά φάνηκε όχι μόνο αχάριστη, αλλά και ειρωνική, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα δάκρυα και τα λόγια αγάπης που ο ίδιος επικαλείται σήμερα.

 Και εδώ ακριβώς βρίσκονται οι αντιφάσεις του Ross Barkley. Από τη μία μιλά για απέραντη αγάπη, δέσιμο και νοσταλγία, από την άλλη κατηγορεί το περιβάλλον της ομάδας ως «τοξικό» και παρουσιάζει τον εαυτό του σαν θύμα των περιστάσεων. Σε άλλες δηλώσεις του έχει πει πως «δεν έκανα σωστές προπονησεις» στην Έβερτον και πως χρειαζόταν ένα νέο περιβάλλον για να βελτιωθεί. Όλα αυτά δείχνουν έναν παίκτη που δυσκολεύεται να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών του, προτιμώντας να μεταθέτει τα αίτια στους γύρω του. Για έναν άνθρωπο που δηλώνει ότι «έκλαψε φεύγοντας», το αφήγημά του μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια εξωραϊσμού, παρά με ειλικρινή αναδρομή.

 Τα λεγόμενά του μπορεί να δείχνουν μεταμέλεια, όμως δύσκολα πείθουν. Ο Barkley είχε την ευκαιρία να γίνει ένας από τους ποδοσφαιριστές που θα συμβόλιζαν το πάθος και τη συνέχεια της Έβερτον. Αντί γι’ αυτό, έμεινε στη μνήμη ως μια χαμένη υπόσχεση. Και ακόμα και αν τα δάκρυά του είναι ειλικρινή, δύσκολα σβήνουν την αίσθηση ότι γύρισε την πλάτη του στη στιγμή που η ομάδα τον χρειαζόταν περισσότερο. Η καριέρα του είχε ενδιαφέρουσες στάσεις Τσέλσι, Άστον Βίλα, Νις  αλλά ποτέ τη σταθερότητα που πολλοί περίμεναν. 

 Σήμερα, ακούγοντάς τον να μιλά για δάκρυα και αγάπη, μένει μια γλυκόπικρη γεύση. Ίσως να έκλαψε πραγματικά φεύγοντας, αλλά εκείνοι που έμειναν πίσω ένιωσαν ότι δεν τους πίστεψε αρκετά για να μείνει και να παλέψει μαζί τους. Γιατί στην Έβερτον, η αγάπη δεν μετριέται μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις.