We don’t need Dixie…
Για την ακρίβεια, έλειψε πολύ από την ομάδα εκείνη τη χρονιά ο πολύ σημαντικός αυτός ποδοσφαιριστής.
Λόγω ενός πολύ σοβαρού τραυματισμού, που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της λαμπρής του καριέρας στην Everton, είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς, κάτι που κόστισε πολύ στην ομάδα, που αν και δύο χρόνια νωρίτερα κατέκτησε το πρωτάθλημα, και την προηγούμενη χρονιά το κύπελλο, τη χρονιά της απουσίας του “Dixie” κατάφερε να τερματίσει μόλις 16η από τις 22. Χαρακτηριστικό επίσης είναι πως ο πρώτος σκόρερ της ομάδας εκείνη τη χρονιά, ο Tommy White, πέτυχε 14 γκολ, περίπου τα μισά από όσα πετύχαινε ο Dixie Dean στις χειρότερες του χρονιές!
Πάντως, στις 14 Οκτώβρη του 1933 πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη της χρονιάς, 7-1 εναντίον της Blackburn Rovers.
Μετά τον Α’ Π.Πόλεμο, η Blacκburn δυσκολεύονταν στο Goodison Park. Μόλις 2 ισοπαλίες σε 13 παιχνίδια, ένα πολύ αρνητικό ρεκόρ, και μάλιστα, την προηγούμενη χρονιά είχε χάσει με 6-1!
Ένα σημείο που αξίζει κάποιος να σταθεί ήταν η βαθμολογική θέση των δύο ομάδων την ημέρα του αγώνα. Η Blackburn ήταν 6η και η Everton 18η…
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν το πώς βρέθηκε ο σκόρερ των τριών πρώτων γκολ στην ομάδα. Ο Tommy White είχε κληθεί στην εθνική ομάδα της Αγγλίας, παρόλα αυτά δεν αναμενόταν να αγωνιστεί εναντίον της Β. Ιρλανδίας στο Μπέλφαστ, σε αγώνα για το Βρετανικό κύπελλο. Θα ήταν ένας από τους αναπληρωματικούς παίκτες, ωστόσο εκείνη την εποχή οι παίκτες που ξεκινούσαν τελείωναν τον αγώνα. Κατόπιν αίτησης της Everton η εθνική αποδέσμευσε τον παίκτη ούτως ώστε να είναι παρών στον αγώνα. Έτσι λοιπόν, με γκολ στο 4′, στο 6′ και στο 16′, πέτυχε ένα γρήγορο χατ τρικ, και έβαλε τις βάσεις για τη μεγάλη νίκη. ο Turner μείωσε στο 23′ για τη Blacburn, ο Johnson στο 28′, ο Stein στο 38′, ο Dunn στο 58′ και ο Geldard στο 82′ ολοκλήρωσαν τον θρίαμβο της ομάδας…
