«ΔΕΝ ΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙ Ο FRIEDKIN ΤΑ ΛΕΦΤΑ… ΤΑ ΕΠΕΝΔΥΕΙ»
«ΔΕΝ ΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙ Ο FRIEDKIN ΤΑ ΛΕΦΤΑ… ΤΑ ΕΠΕΝΔΥΕΙ»
Ζούμε σε μια εποχή που όλοι θέλουμε να τα ξέρουμε όλα, να κάνουμε scouting από τον καναπέ μας, να κρίνουμε μεταγραφές πριν υπογράψουν και να βγάζουμε συμπεράσματα για το πού πάει η ομάδα… από τον Ιούλιο. Ξεχνάμε όμως κάτι βασικό: το ποδόσφαιρο δεν είναι Football Manager. Είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο, πιο σύνθετο και κυρίως… πραγματικότητα.
Γι’ αυτό και απαιτεί ανθρώπους που ξέρουν να κρατάνε τις ισορροπίες, να διαχειρίζονται τα αποδυτήρια, να έχουν γνώση των οικονομικών στρατηγικών και φυσικά να πετύχουν το σωστό timing για να κλείσουν μια μεταγραφή. Και όλα αυτά παίζονται εκτός γηπέδου, καθημερινά, την ώρα που εμείς πίνουμε το καφεδάκι μας, κάνουμε το οφθαλμόλουτρό μας στην παραλία ή χαλαρώνουμε με φίλους ή με την οικογένειά μας, περνώντας όμορφες στιγμές.
Θα ήθελα να πω την άποψή μου πάνω στο πρόσφατο άρθρο με τίτλο «Πού τα βρίσκεις ρε συ Friedkin τα λεφτά;» του φίλου μου Θανάση. Με όλο τον σεβασμό, πασάκα μου, θεωρώ ότι αυτή σου η αγανάκτηση αντικατοπτρίζει τη νοοτροπία της υπερβολής και της παρεξήγησης γύρω από το τι σημαίνει οργάνωση, σχεδιασμός και αλλαγή εποχής στην Everton.
Η δική μου απάντηση δεν είναι ειρωνική· δε θα ήθελα να το πάρεις έτσι, φυσικά. Απλά, για να μη γράψω ολόκληρο σεντόνι για το πώς βλέπω εγώ τα πράγματα από τη δική μου σκοπιά, σκέφτηκα να τα πω σε ένα άρθρο. Γιατί κάποιος πρέπει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους… και ποιος άλλος καλύτερος από εμένα να το κάνει αυτό… πωωω τι είπα ο άνθρωπος… μπράβο μου…
Όχι για να υπερασπιστώ απλώς μια μεταγραφική περίοδο και το τι κάνει ο Μόγιες (κυρίως γι’ αυτό), αλλά για να κατανοήσουμε, επιτέλους, πόσο δύσκολο είναι να χτίσεις μια ομάδα από την αρχή, με τόσες ελλείψεις και τόσα πράγματα που καλείται να διαχειριστεί μια νέα διοίκηση όπως αυτή των Friedkin, που μέχρι στιγμής θεωρώ ότι τα πάνε αρκετά καλά… Αλλά και το τι χρειάζεται μια σύγχρονη ομάδα που θέλει να επιστρέψει στην Ευρώπη, νομίζω ότι το γνωρίζει πολύ καλά αυτό ο Gaffer.
Τώρα το καλοκαίρι παίζεται η πιο δύσκολη μπάλα. Και ευτυχώς για μένα, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, στην άκρη του πάγκου και στη θέση να πάρει τις αποφάσεις για τον σύλλογο, δεν έχω να κάνω με κανέναν Ντάις, Μπενίτεθ ή Κούμαν. Έχω έναν Μόγιες. Και προσωπικά, τον εμπιστεύομαι.
Πάμε να τα πάρουμε όμως από την αρχή…
🔵 Η “καθυστέρηση” που δεν είναι καθυστέρηση
Επειδή ο φίλος μου ο Θανάσης ανέφερε «καθυστέρηση» στον σχεδιασμό, θα ήθελα να καταθέσω τις δικές μου ενστάσεις.
Η Έβερτον τα τελευταία 10 χρόνια δεν έχει κλείσει ποτέ τρεις παίκτες πριν τις 20 Ιουλίου. Αυτό που βλέπουμε φέτος, λοιπόν, δεν είναι ούτε καθυστέρηση ούτε αδράνεια. Είναι, αν θες, η πιο απαιτητική μεταγραφική περίοδος της ομάδας των τελευταίων ετών, που απαιτεί περισσότερο σχεδιασμό, ανάλυση και στόχευση παικτών και όμως, η ομάδα μας, αργά ναι, αλλά σταθερά, προχωράει βήμα-βήμα.
Ο Τέτε ήταν ίσως η μοναδική περίπτωση παίκτη στην οποία έγινε πραγματική πρόταση. Η ομάδα προσπάθησε, αλλά ο παίκτης επέλεξε να μείνει στην ομάδα του και να μην αλλάξει παραστάσεις. Αυτό δεν σημαίνει αποτυχία, είναι απλά μια προσωπική απόφαση του ποδοσφαιριστή.
Όσο για τον Γουόκερ-Πίτερς, ποτέ δεν υπήρξε επίσημη πρόταση. Όλο αυτό ήταν ένα φημο-μάνατζερικό παιχνίδι. Το ίδιο συνέβη και με τον Γουόκερ δεν είμαι σίγουρος ότι τον ήθελε πραγματικά ο Μόγιες. Περισσότερο μου φάνηκε σαν “δήλωση παρουσίας” της ομάδας στην αγορά, ένα μήνυμα από τους Friedkin ότι η Έβερτον είναι ξανά ελκυστικός προορισμός. Υπάρχουν σίγουρα παίκτες που η ομάδα έχει στα ραντάρ και θα δουλεύει για την κάλυψη των μπακ… υπομονή.
Το ίδιο ισχύει και για τη φήμη γύρω από τον Γκρίλις. Δεν πιστεύω ότι υπήρξε ποτέ σοβαρό ενδιαφέρον. Ήταν απλώς ένας τρόπος να ξαναμπεί η Έβερτον στο προσκήνιο, να ακουστεί. Και κακά τα ψέματα, έχει λείψει αυτό τα τελευταία χρόνια.
🔵 Η στρατηγική έχει αλλάξει – και φαίνεται
Πέρα από τα ονόματα, βλέπω μια ξεκάθαρη στρατηγική: επένδυση σε νέους, διψασμένους παίκτες με κίνητρο και μεταπωλητική αξία. Σε καλές ηλικίες. Παιδιά που έχουν και να δώσουν τώρα, αλλά και να αφήσουν κάτι στο ταμείο αύριο.
Γι’ αυτό και στον άξονα, αν είναι να πω τη γνώμη μου, θεωρώ ότι ο Χάκνεϊ της Μίντλεσμπρο είναι πολύ πιο κοντά στα “θέλω” του Μόγιες απ’ ό,τι άλλοι που ακούγονται. Μπορεί να παίξει τόσο ως 6άρι, όσο και ως 8άρι, είναι ποιοτικός, πειθαρχημένος, με σωστή πρώτη πάσα και ταυτόχρονα έχει καλή ισορροπία στο παιχνίδι του χωρίς την μπάλα αλλά και με την μπάλα. Είναι ο παίκτης προπονητή, ο παίκτης για την ομάδα και χρειαζόμαστε τέτοιους παίκτες.
Αντίθετα, οι περιπτώσεις του Βραζιλιάνου της Γιουβέντους, του ΜακΓκιν ή του Σούτσεκ, μου φαίνονται πιο πολύ σαν δημιουργήματα μάνατζερικών κύκλων, παρά πραγματικοί στόχοι. Όχι ότι θα απέκλεια να γίνει κάποια μεταγραφή τέτοιου τύπου, αλλά δεν μου ταιριάζουν με την κατεύθυνση που έχει δείξει η ομάδα.
🔵 Δεν περιμένω “κραχτή” εξτρέμ – και δεν με πειράζει
Πολλοί περιμένουν το “μπαμ” στα εξτρέμ. Εγώ δεν το βλέπω. Η βασική μας τριάδα πίσω από τον φορ φαίνεται να είναι Εντιαγέ – Αλκαράθ – ΜακΝιλ. Ίσως όχι απόλυτα, αλλά αυτοί είναι στο κάδρο.
Πιστεύω ότι ο Αλκαράθ θα είναι περισσότερο ροτέισον και όχι ξεκάθαρο βασικό χαρτί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, όποιος έρθει στα εξτρέμ ή πίσω από τον επιθετικό, θα έρθει για να κοντράρει – να διεκδικήσει και να δώσει πίεση στους υπόλοιπους παίκτες.
Εξαίρεση μπορεί να είναι μόνο αν οι Friedkin κάνουν την υπέρβαση πράγμα που δεν το αποκλείω, αλλά δεν το θεωρώ και δεδομένο.
Αντιθέτως, η περίπτωση του McAtee της Σίτι είναι πιο λογική και πιο “πάνω στη γραμμή” της ομάδας: νεαρός, ποιοτικός, με μεταπωλητική αξία, και πιθανότατα διαθέσιμος με ρεαλιστικά οικονομικά δεδομένα. Τη βλέπω πολύ πιο πιθανή σαν μεταγραφή.
🔵 Υπομονή… όχι “μεταγραφές για να γίνουν”
Κλείνοντας, θέλω να πω αυτό: δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα του “να πάρουμε παίκτες απλά για να πάρουμε”. Το έχουμε δει ξανά αυτό το έργο. Θυμάστε κάτι Τόσουν, Γκμπαμίν, Σνάιντερλιν κ.ά.; Ήρθαν με εκατομμύρια και δεν επέστρεψαν τίποτα στην ομάδα ούτε στο χορτάρι, ούτε στο ταμείο.
Αυτό που κάνει τώρα η ομάδα, να περιμένει το σωστό προφίλ, στη σωστή τιμή, στη σωστή φάση, είναι μονόδρομος. Και μόνο τότε να κάνεις κίνηση. Γιατί να πάρω έναν παίκτη απλά για να πω ότι πήρα, να του δώσω συμβόλαιο για τόσα χρόνια και μετά να μη μπορώ να τον πουλήσω επειδή είναι απλά μέτριος; Να τον πάρω εγώ με υπεραξία, όπως γινόταν τα χρόνια του Μοσίρι;
ΟΧΙ!
Αν δεν υπάρχει παίκτης με μεταπωλητική αξία, αγωνιστική ποιότητα, ταλέντο, και να πληροί τα “θέλω” του προπονητή;
ΑΠΛΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΙΣ.
