Ο Joe Royle αναλαμβάνει!
Όταν ο Howard Kendall έφυγε από την ομάδα, όλοι πίστεψαν πως ο Joe Royle θα ήταν ο επόμενος μάνατζερ. Τελικά ανέλαβε ο Mike Walker, και οι συνέπειες γνωστές(http://greek-toffees.blogspot.gr/2013/11/o-mike-walker-everton.html). Τελικά, στις 10 Νοεμβρίου του 1994 ο Joe Royle έπιασε δουλειά, κάτι που θα έπρεπε να γίνει 10 μήνες νωρίτερα…
Παιδί της ομάδας, έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα στα 16 του και πέρασε 8 χρόνια σ’ αυτήν, με συνολικά 276 συμμετοχές και 119 γκολ.
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας ανέλαβε την Oldham Athletic και την πήγε σε 1 τελικό League Cup, 2 ημιτελικούς κυπέλλου, και την έφερε και πάλι στην πρώτη κατηγορία το 1991, έπειτα από 68 χρόνια, και με την επιστροφή της έγινε από τα ιδρυτικά μέλη της Premier League.
Το 1994, τη στιγμή που ανέλαβε την Everton, ήταν τελευταία στη βαθμολογία της Premier League, έχοντας μόλις 8 βαθμούς από 14 παιχνίδια, και λίγες μέρες αργότερα ερχόταν και το Merseyside Derby, εναντίον της Liverpool που ήταν στην 4η θέση, 5 βαθμούς πίσω από την 1η θέση. H νίκη με 2-0, με τα γκολ των Paul Rideout και Duncan Ferguson ήταν καθοριστική για την πορεία του Royle στον πάγκο της ομάδας. Η νίκη αυτή τους έδωσε τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση, συνεχίστικέ με νίκη στο Stamford Bridge με 0-1, 3-0 επί της Leeds United και δύο λευκές ισοπαλίες με Aston Villa, στο Villa Park, και Tottenham στο Goodison Park.
Ωστόσο, έπρεπε να φτάσει ο Απρίλιος του ’95 για να εδραιωθεί η ομάδα στην κατηγορία. Παράλληλα όμως έκανε μια εξαιρετική πορεία στο Κύπελλο, κερδίζοντας τις Derby County, Bristol City, Norwich City, Newcastle United, Tottenham Hotspur στον ημιτελικό και Manchester United στον τελικό. Αυτός ήταν και ο τελευταίος μεγάλος τίτλος της ομάδας. Λίγους μήνες αργότερα ακολούθησε και το Charity Shield, ο τελευταίος τίτλος της ομάδας μας.
To 1995-96 ήταν μια ασταθής χρονιά γεμάτη με απουσίες. Kanchelskis και Ferguson έπαιζαν πολύ σπάνια μαζί εξαιτίας ενός τραυματισμού του πρώτου και είτε τραυματισμών, είτε τιμωριών και φυσικά λόγω της περιόδου που έκανε στη φυλακή ο Duncan για 3 μήνες, του δεύτερου!
Αυτό επηρέασε την πορεία της ομάδας στο πρωτάθλημα και στο Κυπελλούχων. Όταν στη συνέχεια και οι δυο τους ήταν παρόντες η ομάδα έκανε μια πολύ καλή πορεία, τερμάτισε στην 6η θέση, αλλά έχασε την τελευταία αγωνιστική το ευρωπαϊκό εισιτήριο από την Arsenal, 6′ πριν τη λήξη της περιόδου με το νικητήριο γκολ του Bergkamp εναντίον της Bolton Wanderers.
To 1996- 97 δεν ήταν η χρονιά που περίμεναν οι evertonians. Είχαν όνειρα για επιστροφή της ομάδας στις πρωταγωνίστριες και πάλι του πρωταθλήματος αλλά απογοητεύτηκαν. Τα Χριστούγεννα του ’96 δυσκόλεψε πολύ περισσότερο το έργο του με τους Andy Hinchcliffe, Kanchelskis, Watson, Short, Parkinson, Ebrell και Grant τραυματίες η ομάδα συμπλήρωσε 7 παιχνίδια χωρίς νίκη από τις 16 Δεκεμβρίου ως την 1η Φεβρουαρίου, υποχωρώντας στη 12η θέση(από την 7η) και εκεί άρχισε η αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Royle.
Μια περίεργη ιστορία την τελευταία μέρα των μεταγραφών του Μαρτίου ήταν το τελευταίο επεισόδιο της θητείας του στην Everton.
O Royle ήθελε τον Tore Andre Flo αλλά έπρεπε να “εξυπηρετήσει” και τον άλλο πελάτη του ατζέντη του, τον Claus Eftevaag, ο οποίος ήταν υπέρβαρος, σε κακή φυσική κατάσταση και θα κόστιζε 2 εκατομμύρια λίρες. O Eftevaag δεν πέρασε τις ιατρικές εξετάσεις αλλά ο Royle επέμενε να τον πάρει στην ομάδα, καθώς ήθελε τον Flo, παρόλο που δεν ήταν καθόλου σίγουρο πως αυτός θα δεχόταν να έρθει στην ομάδα. Ο τότε πρόεδρος Peter Johnson αρνήθηκε τη μεταγραφή, βγήκε από τα γραφεία της ομάδας και επέστρεψε 30′ αργότερα για να παραιτηθεί.
Παραμένει στην ιστορία της ομάδας ως ο τελευταίος μάνατζερ της ομάδας που κέρδισε κάποιον τίτλο και με το αίνιγμα, πού θα είχε φτάσει με την ομάδα αν δεν υπήρχαν τόσοι τραυματισμοί κατά την εποχή που είχε τα ηνία της.
