Φάκελος: Ακαδημίες.

Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω εδώ, σε αυτό το πολύ φιλόξενο μέσο, το 2013. Θέμα του πρώτου μου κειμένου ήταν οι παίκτες που βγαίνουν από τις ακαδημίες της ομάδας, και με παίκτες όπως οι Barkley, Stones, Duffy,Garbutt και Lundstram, θα έπρεπε να είμαστε πολύ αισιόδοξοι.

Τι συνέβη όμως από τότε και η Everton σταμάτησε να παράγει παίκτες, που θα είχαν θέση στην πρώτη ομάδα;

Είναι αλήθεια ότι η Everton τα τελευταία χρόνια έχει σημειώσει επιτυχίες στα πρωταθλήματα υποδομών, πρωταθλητές U18 το ‘14, πρωταθλητές Premier League 2(U23) το ‘17 και το ‘19. Επίσης, οι ακαδημίες της ομάδας μας είναι γεμάτες από διεθνείς, σε μικρότερα τμήματα εθνικών ομάδων.

Είναι όμως επίσης αλήθεια πως την τελευταία δεκαετία, εκτός των Barkley, Davies, Calvert-Lewin και Holgate, κανένας παίκτης από τις ακαδημίες δεν έχει κλείσει περισσότερες από δύο σαιζόν με περισσότερες από 10 συμμετοχές.

Τι ακριβώς συμβαίνει; οι απόψεις είναι πολλές, και σίγουρα θα πρέπει να ληφθούν όλες υπ όψιν. Ο τρόπος διαχείρισης της U23’s από τον Unsworth; Η ομάδα πάνω από όλα, και για πολλούς το όνομα του πάνω από την ομάδα. Είναι κάτι που δε θέλω να πιστέψω. Και του αναγνωρίζω ότι βασίζεται σε πολλά παιδιά και όχι σε ένα κορμό που του εξασφαλίζει το αποτέλεσμα. Αλλά με βάση το βιογραφικό του, και το έργο του στην ομάδα μας, η επόμενη του δουλειά θα πρέπει να είναι σε ανδρική ομάδα μικρότερης κατηγορίας και όχι ομάδα υποδομής.

Το 2017 έφυγε μετά από αρκετά χρόνια από την U18 ο Kevin Sheedy, ο προπονητής στον οποίο οφείλεται η εξέλιξη των Barkley, Davies, Dowell κ.α.. πολλοί μίλησαν τότε για κόντρα μεταξύ των δύο, και κάποιοι είπαν πως θα δημιουργηθεί δυσαναπλήρωτο κενό στην ακαδημία. Πλέον ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό το πρόβλημα.

Η λύση αυτού του προβλήματος προσπάθησε να δοθεί με μεταγραφές, αρκετές μεταγραφές και με υψηλό κόστος, μιλώντας για πολύ νεαρούς παίκτες, και με υψηλό ρίσκο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, Lewis Gibson(1m), Bowler(1.5m), Branthwaite(1m), Adeniran(3.5-4m), Lookman(8m), ή παίκτες χωρίς συμβόλαιο και σε μικρή ηλικία, όπως οι Virginia, Mathis, Sambou, Henen, Byrne κτλ. Αυτή η τακτική δεν είναι αθέμιτη και μάλιστα μπορεί, κατόπιν σωστής διαχείρισης, να φέρει επιτυχίες και χρήματα στην ομάδα. 

Η Everton όμως προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να δημιουργήσει ένα πλάνο το οποίο αναιρεί με την επόμενη κίνηση της. Δηλαδή, αγοράζει παίκτες σε μικρή ηλικία, ακριβά πολλές φορές, χωρίς να είναι ιδιαίτερα καλύτεροι από τους υπάρχοντες στην ομάδα, δεν τους αξιοποιεί, τους κρατά μέχρι το 21-22 στην U23, τους δανείζει σε μεγάλη ηλικία, πολλές φορές σε ομάδες της League 1, και στη συνέχεια τους αποδεσμεύει. Και το κακό ολοκληρώνεται αγοράζοντας πανάκριβα παίκτες, που δεν είναι απαραίτητα καλύτεροι από τους παίκτες της U23, που έπειτα από 1-2 χρόνια ψάχνουμε να ξεφορτωθούμε.

Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι και τις δύο χρονιές που η Everton ήταν πρωταθλήτρια στην Premier League 2, είχε από τις γηραιότερες ομάδες του πρωταθλήματος, αν όχι την γηραιότερη. Arsenal, Chelsea, Liverpool, United, City, χρησιμοποιούν νεότερους παίκτες, φεύγουν ως δανεικοί σε μικρότερη ηλικία, και πλέον οι ομάδες τους στηρίζονται σε αυτούς σε μεγάλο βαθμό.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν θα περίμενα μια ομάδα σαν την Everton να αποτελείται από γηγενείς παίκτες ή έστω παίκτες που αποκτήθηκαν στα 18-19 τους. Θα έπρεπε όμως μια ομάδα που οι ακαδημίες αδειάζουν όταν υπήρχαν διεθνή παιχνίδια, θα έπρεπε να βγάζει έναν, τουλάχιστον παίκτη κάθε χρόνο.

Πολλά από αυτά τα παιδιά δεν πήραν ευκαιρίες. O Liam Walsh άξιζε να παίξει, ο Dowell, εκ των υστέρων έστω, θα μπορούσε ίσως να δώσει περισσότερα από τον Gulfi, ο Robinson άξιζε ευκαιρίες, ο Garbutt, παρόλο που πέρασε δανεικός από πολλές ομάδες και πολλές φορές δεν ακούμπησε, δε θυμάμαι κακό του παιχνίδι στις λίγες φορές που αγωνίστικε, ο Galloway άξιζε καλύτερη μεταχείριση, ο Conolly, o Williams, o Browning…

Είναι εύκολο τώρα πια να πούμε ότι το ταβάνι της καριέρας των παιδιών αυτών είναι η Championship. Σε αυτές τις ηλικίες όμως από το ναδίρ στο ζενίθ και πίσω ο δρόμος είναι πολύ κοντινός. Χρειάζεται στήριξη, κίνητρο και εμπιστοσύνη. Δεν είναι λογικό o Galloway να παίζει, όχι στη φυσική του θέση 15 παιχνίδια, να παίζει εξαιρετικά, και την επόμενη χρονιά να φεύγει δανεικός. Και δε θέλω να μπω στο θέμα της αντιμετώπισης που είχε από τον Pullis…

Πολλές φορές είναι το πείσμα ενός αθλητή να ανταπεξέλθει στις δυσκολιες και να τα καταφέρει. Τρανό παράδειγμα είναι ο Holgate. Ναι, είχε και δύσκολες στιγμές αλλά πλέον του έχει δοθεί εμπιστοσύνη, και έχει αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται στην πρώτη ομάδα, παρόλο που οι Koeman και Silva δεν τον υπολόγισαν. Μου έχει μείνει μια στιγμή όταν μετά από έναν αγώνα του ζήτησα να βγούμε μια φωτογραφία και τον προσφώνησα ως “future Everton skipper” και μου απάντησε, hopefully mate. Αυτό είναι ένα δείγμα φιλοδοξίας και πίστης στις ικανότητες, κάτι που ίσως λείπει από πολλά παιδιά της ακαδημίας. 

Πολλά παιδιά αποφασίζουν να φύγουν και να πάνε μία και δύο κατηγορίες κάτω, ή να πάνε σε άλλες ομάδες U23, με διαφορετική δομή. Ο δρόμος που ακολούθησε ο Duffy, ο Lundstram, o Dier, ο Holland, o Mustafi… 

Όταν η Αγγλία κατέκτησε το Παγκόσμιο του ‘17 είχε στις τάξεις της 4 τουλάχιστον παίκτες της Everton σε κάθε παιχνίδι, και συνολικά είχε 5 από τους 21 που ήταν το δυναμικό αυτής της ομάδας. Από αυτούς τους 5 μόνο ο Calvert-Lewin έχει να δείξει κάτι. Oι Conolly και Kenny παραμένουν στην ομαδα, αμφότεροι όμως αγωνίζονται ως δανεικοί, 23 ετών.

Και το χειρότερο για την ομάδα μας είναι πως πλέον όλο και περισσότεροι γονείς αποφασίζουν να πάνε τα παιδιά τους σε διαφορετικές ομάδες όπου βλέπουν πως ο δρόμος για την πρώτη ομάδα, ή έστω μια αξιοπρεπή καριέρα είναι πιο βατός. Όποιος θέλει ας ψάξει να βρει λεπτομέρειες για την πορεία των Rashford, Lingard, Woodburn, McTominay και Simms.

*Υ.Γ.: Θα είναι ΕΓΚΛΗΜΑ αν χάσουν τον Kenny!