Είναι κάτι στιγμές……(Έκδρομη στο Liverpool 2025)

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να περιγράψω αυτό που ακριβώς αισθάνομαι για την 2η μου εκδρομή με τους Greek-Toffes πόσο μάλλον όταν πρόκειται να μην ξαναδώ ή καλύτερα να μην βρεθώ ξανά στους χώρους του Goodison Park αφού θα γκρεμιστεί. Η Έβερτον ανοίγει καινούργια σελίδα. Οπότε θα βρίσκομαι εκεί, έτσι και αλλιώς η συνήθεια έγινε λατρεία,  ανυπομονώ να περάσει άλλος ένας χρόνος για να βρεθώ με τα παιδιά του Club στην πόλη του Λίβερπουλ να δώ την αγαπημένη μου Έβερτον και το καινούργιο γήπεδο.

Από την πρώτη φορά ήξερα ακριβώς τι θα κάνουμε την ημέρα του αγώνα και περίμενα με αγωνία. Βρεθήκαμε στο κέντρο της πόλης στο Liverpool one Σταθμός λεωφορείων. Δεν ξέρω γιατί το κάνουμε αλλά όπου βλέπουμε μπουτικ της ομάδας ”καλώς τα παιδιά.. καλώς τα… 100 λίρες”. Είναι αυτό που αισθάνεσαι τόσο δυνατό που το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι τα χρήματα. Μετά ξεκίνησε η πορεία προς το Goodison Park.

Ο περίπατος πριν από το παιχνίδι για τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Ήθελα τόσο πολύ να βγoύμε ξανά την φωτογραφία στον Πύργο με το πανό μας, τα πειράγματα, η γνωριμία από κοντά, αν και με τόσα Meeting που έχουμε κάνει είναι σαν να τους ήξερα. Συναντάς έναν άνθρωπο για πρώτη φορά απο κοντά και αισθάνεσαι τόσο περίεργα. Είναι οξύμωρο το ξέρω αλλά ενώ τους συναντάς για πρώτη φορά είναι σαν να τους ξέρεις από μικρά παιδιά.

Περάσαμε την καθιερωμένη βόλτα και από το εξοχικό του Anfield. Υπήρχε πολύ καλή διάθεση και ήμασταν σίγουροι και για το αποτέλεσμα. Όμορφες συζητήσεις για την Έβερτον και όχι μόνο κατά την διάρκεια του περιπάτου. Χάρηκά πολύ που γνώρισα από κοντά τους Σπύρο,Γιώργο,Κωνσταντίνο,Βασίλη και την φίλη του και τα Εβερτονακια Θάνο-Σίμο. Τον Γιώργο Μελετίου, τον Δαμιανό, τον Κωνσταντίνο τον ψηλό (με αυτόν έχουμε βγάλει και διπλό μαζί ), τον Keith και τον Stuart είχαμε βρεθεί ξανά αλλά ένιωθα τόσο όμορφα που το ζώ όλο αυτό.

Για το παιχνίδι δεν μπορώ να αναφέρω πολλά. Τα γκολ μπήκανε γρήγορα και η αντίπαλη ομάδα δεν μπόρεσε να κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Αγχώθηκα λίγο με τον Γιώργο τον Κουκουρδέλη γιατί αν έκανε ο Beto χατ-τρικ θα ψάχναμε χάπια για την πίεση του(χαχαχαχα). Ευχάριστο κλίμα και όλοι ήμασταν χαμογελαστοί και πολύ λογικό ακούγεται όλο αυτό. Ήταν επίσης πάρα πολύ ευχάριστό ότι οι θέσεις μας ήταν στο κέντρο του γηπέδου απέναντί από τους πάγκους ακριβώς. Το πάτωμα ήταν ξύλινο και οι καρέκλες ήταν η μία δίπλα στην άλλη χωρίς απόσταση. Το 4-0 ήταν γεγονός και είχαμε όλοι έρθει σε απόλυτη ηρεμία γιατί εκτός τα της εκδρομής είχαμε και την κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα και ότι παίζουμε ”τελικό” απέναντι στην Leicester City.

H νίκη με τους Greek-Toffees ήταν εύκολη (κάποια στιγμή θα πρέπει να το σκεφτούν εκεί στην διοίκηση της ομάδας) Το ανέφερε ο Μελετίου με τα αγγλικά του την επόμενη μέρα, υπήρχε βελτίωση πάνω στην αγγλική του προφορά σε σχέση με την περσινή χρονιά αλλά πάλι ( όχι οτι κατάλαβε κανείς τι είπε αλλά το ανέφερε για το τσάρτερ).

”Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Έβερτον αγοράζει παίκτες και δεν βάζει ένα Τσάρτερ να έχει τους  Greek-Toffees  κάθε Σάββατο να τελειώσει την χρονιά με 19 νίκες εντός”.(χαχαχα)

Η επόμενη μέρα ήταν ακόμη καλύτερη και θα μείνει για πάντα στην μνήμη μου. Βλέπεις  ο Δαμιανός (σε ευχαριστώ πολύ για αυτό) είχε κανονίσει ξενάγηση στο γήπεδο. Αυτό που ένιωθα ήταν κάτι που δεν…. δεν ρε παιδί μου δεν περιγράφεται. Είχαμε μια πολύ ωραία ξενάγηση από έναν τυπά και μια κοπελίτσα. Ονόματα δεν θυμάμαι γιατί άκουγα με θαυμασμό ότι έλεγε ο τύπος καθώς  τα μάτια γέμιζαν με τις πιο όμορφες εικόνες. Από την είσοδο του γηπέδου, την αίθουσα Press Conference (εντάξει πείτε ότι όλοι έχετε σκεφτεί ότι θέλετε να μιλήσετε κάποια στιγμή μετά από ένα παιχνίδι). Τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων και της Έβερτον, την διαδρομή τριών λεπτών πριν την έναρξη που βγαίνουν οι ομάδες στον αγωνιστικό χώρο.  Υπάρχουν κάποια πράγματα που τα ζείς μόνο μια φορά και για άλλη μια φορά Δαμιανέ σε ευχαριστώ πολύ για αυτό.

Μπαίνοντας μέσα σε ένα παλιό γήπεδο αγγλικό μαθαίνεις απίστευτες ιστορίες και γεγονότα. Δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ για παράδειγμα ότι τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων ήταν κάτι σαν αχούρι, γιατί είναι σε τέτοια κατάσταση ούτως ώστε η αντίπαλη ομάδα να νιώθει άβολα. Το νερό τους δεν είναι ποτέ στην σωστή θερμοκρασία, και είναι τόσο μικρός ο χώρος που σίγουρα δεν χωράνε 25 άτομα σε αυτόν. Για την είσοδο στον αγωνιστικό χώρο και τους πάγκους που είναι κυριολεκτικά 2 μέτρα απόσταση είναι ρε παιδί μου κάτι απίστευτό. Βλέπεις όλο το γήπεδο όπως είναι πραγματικά.

Ξέρω ότι θα ακουστεί γραφικό ίσως λίγο μίζερό ίσως λίγο γραφικό, ίσως δεν ενδαφέρει και πολλούς πόσα ξόδεψα αλλά όσα χρήματα που σε αυτό το ταξίδι  για 3 άτομα αεροπορικά, ξενοδοχείο, φαγητο, εισιτήρια κτλπ κτλπ είναι πολλά, η κατάσταση που ζούμε είναι περίεργη και πρέπει να τα υπολογίζουμε όλα στην καθημερινότητα μας. Όλοι έχουμε τα σκοτάδια μας και κλεινόμαστε πολλές φορές στον εαυτό μας. Αλλά παιδιά εύχομαι σε όλους τους φίλους της ομάδας να το έχουν στο μυαλό τους για την επόμενη χρονιά  να καταφέρουν να έρθουν μαζί μας.

Για όλα αυτά που έζησα για ακόμη μία φορά εύχαριστώ όλους τους Γιώργηδες,Κωνσταντίνους,Δαμιανό,Σπύρο και το ”καρμπόν” του , τον Βασίλη την φίλη του που ξέχασα το όνομα της (συγγνώμη), την Εύα μου που τραβάει την κάψα  μου κάθε χρόνο για την ομάδα και τους μικρούς Εβερτόνιανς(Θανο-Σιμο-Βαλεριο) όπως επίσης τους Sir Kieth, Sir Stuart φιλάθλους και φίλους των Greek-Toffees.

Νιώθω πιο γεμάτος και πλουσιότερος σαν άνθρωπος από ποτέ.

Εις το επανιδείν.

Είναι κάτι στιγμές,σα μικρές πινελιές, ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει