ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΚΑΙ EVERTON

Παράδοξο = ουσιαστικοποιημένο επίθετο του παράδοξος. Σημαίνει κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με την κοινή λογική, που περιέχει αντίφαση.

Αυτός ο μικρός ορισμός για την λέξη παράδοξο, γιατί είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο νου όταν σκέφτομαι τους προπονητές της ομάδας μας.

Ο ιστορικός του μέλλοντος καθώς και οι νέες γενιές evertonians που θα έρθουν, θα διαβάζουν πως το τελευταίο club που προπόνησε ο νυν manager της Barcelona  Ronald koeman ήταν η Everton.

Θα διαβάζουν πως έφυγε προπονητής απο εμάς για τον πάγκο της Real Madrid.

Ακόμα θα ακούνε πως ο προπονητής μιας εκ των καλύτερων εθνικών ομάδων της εποχής μας, έφυγε απολυμένος απο το Goodison park.

Και τέλος θα προσπαθούν να καταλάβουν πως ο αναμορφωτής της σύγχρονης Everton, έφυγε με πάρα πολύ έντονη γκρίνια για την ικανότητα του και πήγε στην Preston…όχι συγγνώμη, πήγε στην Manchester United.

Οπότε θα φαντάζονται πως εκείνη την εποχή η ομάδα μας θα ήταν μια εδραιωμένη στα ψηλά πατώματα της βαθμολογίας ομάδα, με καλά αποτελέσματα που αυτό οδηγούσε ανώτερες ομάδες να παίρνουν προπονητές απά εμάς. Φευ. 

Αντ’ αυτού τι βιώνουμε εμείς; Γκρίνια, εσωστρέφεια, κακή μπάλα, κακά αποτελέσματα, μια υπέρβαση που ποτέ δεν γίνεται και ένα συνεχές “δεν κάνει ρε παιδιά ο coach” τις περισσότερες φορές όχι άδικα. 

Η διοίκηση τις περισσότερες φορές προσλαμβάνει θεωρητικά καλά ονόματα/ καλά project, εκτός του Allardyce, που αν και ήρθε λόγω ειδικών συνθηκών και μετά τον όλεθρο του Koeman, ναι σαφώς δεν κρίνεται ως καλή επιλογή. Αλλα και πάλι, τίποτα. 

Και ο Martinez ήταν τότε απο τις καλύτερες επιλογές και ο Marco Silva σαν project και καλά έκαναν και τους έφεραν. Όπως επίσης και με τον Carlo που αν και δεν ήμουν μεγάλος fan του, όταν σου δίνεται η ευκαιρία να τον πάρεις στην Everton, το κάνεις με κλειστά μάτια. Το θέμα είναι τι γίνεται ρε γαμώ το και στραβώνουν όλα; Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε που λέει και η παροιμία.

Δεν ξέρω τι γίνεται, προσωπική μου άποψη είναι πως η πίεση για αποτελέσματα και τίτλους είναι τεράστια και με το που στραβώνει κάτι, τελειώνει η υπομονή από όλους. Και αν με τον Moyes κάναμε υπομονή λόγω του οτι ο μπαρμπα Bill δεν ήταν και κανένας μεγιστάνας και ξέραμε την οικονομική στενότητα, τώρα που έχουν έρθει τα χρήματα και έρχεται και το γήπεδο, τα αποτελέσματα περιμένουμε να τα δούμε αμέσως.

Επιθυμητό θα ήταν αυτός που θα αναλάβει να έχει και την κατάλληλη πίστωση χρόνου. Δεν τον λέω μόνο για τον Rafa που ήρθε και δεν θα το κρύψω, τον εκτιμάω σαν προπονητή, για όλους τους υποψήφιους θα έπρεπε να ισχύει αυτό, αλλά αμφιβάλλω αν θα δoθεί πίστωση χρόνου, όπως είμαι σίγουρος πως δεν θα δινόταν ούτε στον Potter, ούτε στον Santo ούτε στον οποιοδήποτε πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. 

Είναι τέτοια η πίεση και η ανυπομονησία για κάτι καλύτερο που και τα μικρά βηματάκια προς τα εμπρός (όταν τα κάνει η ομάδα μια στο τόσο) δεν τα βλέπουμε. Αλλα και απο την άλλη, σαν να υπάρχει ένα μαύρο σύννεφο πάνω απο το goodison, μια κατάρα, καθώς και τα μικρά βηματάκια που προανέφερα, εν μέσω μιας νυκτός μπορεί να μετατραπούν σε άλματα προς τα πίσω. Νωπά τα παραδείγματα του Carlo πως ξεκίνησε η χρονιά και πώς κατέληξε, όπως επίσης και η εποχή του Martines που την πρώτη του χρονιά σπάγαμε το ένα ρεκορ μετά το άλλο( σε επίπεδο Premier league της ομάδας μας), η ακόμη και η χρονιά του Koeman που μας έβγαλε Ευρώπη. 

Δεν ξέρω, λίγο με απασχολεί η πρόσληψη του Rafa, αντικειμενικά δεν θα αλλάξει κανείς άποψη εάν τον εκθειάσω και δεν θα αλλάξω και εγώ άποψη εάν τον βρίζει όλος ο κόσμος. Απλά όποιος και όποτε βρεθεί στο τιμόνι της ομάδας, εμείς πάντα για το καλό της everton θα τραγουδάμε και θα μιλάμε. Αλλά ρε τύχη, χαμογέλασε μας και εσύ μια φορά, τα νεύρα μας είναι σε κακό χάλι…Ειδικά όταν βλέπουμε να παίρνουμε θεωρητικά καλούς προπονητές και να σηκώνει κούπα ο Claudio Ranieri…