Κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του Howard

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα διάθεσης τις αυτοβιογραφίας του Αμερικάνου τερματοφύλακα της ομάδας μας του Tim Howard.Η αλήθεια είναι ότι από αποσπάσματα που διαβάσαμε βλέπουμε  αγάπη και αφοσίωση του Αμερικάνου στην ομάδα μας.

Ο Αμερικάνος γράφει για την πορεία του στο ποδόσφαιρο για τον δανεισμό του στην ομάδα μας από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ,για την αγάπη του για το Goodison park και για το πως οι οπαδοί της ομάδας των έσωσαν.Σε απόσπασματα της αυτοβιογραφίας ο Howard γράφει

Για το Goodison park : Μου άρεσε ότι σε αυτό το αστείο παλιό γήπεδο ένιωσα πιο κοντά στον κόσμο από ό, τι είχα από τις μέρες τις δοξας μου. Το Goodison Park είναι τόσο συμπαγές γήπεδο δεν υπάρχει περιθώριο, μια πύλη ασφαλείας μεταξύ των οπαδών και του γηπέδου. Όταν πήρα τη θέση μου στην εστία, δεν άκουσα απλά της φωνές του πλήθους, άκουσα τους μεμονωμένους οπαδούς να φωνάζουν, «Come on Blue boys».Αυτό ήταν το αγγλικό ποδόσφαιρο ο τρόπος που κάποτε ήταν, από τους θορυβώδεις οπαδοί μέχρι την γεννήμένο στο Λίβερπουλ ιδιοκτήτη της ομάδας Bill Kenwright, έναν οπαδός της Έβερτον από την παιδική του ηλικία.

Για τους οπαδούς: Τα Σάββατα, έρχονται ροή προς το Goodison Park, μια παρέλαση των μπλε. Μπλε κασκόλ,  μπλε καπέλα, μπλε φανέλες, μπλε μπουφάν. Συνωστίζονται σε παμπ  τσουγκρίζουν τα ποτήρια πριν από τον αγώνα. Κάποιοι παραμένουν στις παμπ για το παιχνίδι και άλλοι έρχονται στο γήπεδο.Δυνατά και θορυβώδη, κατευθύνονται προς το τμήμα Gwladys, πίσω από το τέρμα στο βόρειο άκρο. Αυτοί είναι όπου οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί, οι αληθινά τρελοί, συναθροίζονται εκεί η θορυβώδης καρδιά και  ψυχή του πλήθους. Στην Gwladys, η τρέλα του γηπέδου φτάνει στο αποκορύφωμα της. Είναι το μέρος όπου τα τραγούδια αντηχούν πιο δυνατά.Η απόγνωση και η έκσταση, γίνονται αισθητές πιο βαθιά.Όχι ότι υπάρχει μια  ίντσα του Goodison όπου οι οπαδοί να μένουν ήσυχα.Οι επευφημίες,οι φωνές τους και τα τραγούδια τους αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια την ενέργεια στο γήπεδο. Ορκίζομαι, υπάρχουν ημέρες όταν αισθάνεται σαν αιτία και αποτέλεσμα έχουν συγχωνευθεί σε ένα, σαν αυτοί οι οπαδοί να υπαγορεύουν το ρυθμό του παιχνιδιού.

Για το πρώτο του Merseyside derby: Υπάρχουν πολλά που θυμάμαι σχετικά με αυτό το πρώτο ντέρμπι. Θυμάμαι, για παράδειγμα, οι στιγμές πριν από το παιχνίδι: παράταξη στη σήραγγα με τη νέα ομάδα μου κατά των ιστορικών αντιπάλων μας. Ούτε ένας παίκτης κοίταξε το άλλο. Δεν υπήρχαν χέρια να κινούνται, ούτε αγκαλιές ή φιλικά χαιρετίσματα στην πλάτη.Όλα τα μάτια ήταν σταθερό προς τα εμπρός. Θυμάμαι την πλημμύρα της υπερηφάνειας που ένιωσα όταν το θέμα από το Z–Cars, ξεκίνησε, το πλήθος είχε τρελαθεί. Θυμάμαι τον περπάτημα από την σήραγγα προς το γήπεδο, όλοι οι  νέοι συμπαίκτες άγγιξαν την πινακίδα που γράφει Everton Home of the blues.Εγώ δεν το άγγιξα: Ήμουν μόνο με τη μορφή δανεισμού και δεν την είχα κερδίσει αυτή την τιμή. Όχι ακόμα.Έκανα το πρώτη μου απόκρουση μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα και έκανα άλλη μία μετά από αυτό. Κερδίσαμε το παιχνίδι με 3-0. Εμείς συντρίψαμε την Λίβερπουλ. Ήταν η μεγαλύτερη νίκη της Έβερτον εναντίον των γειτόνων τους εδώ και 42 χρόνια. Ο κόσμος είχε τρελαθεί.

Για τις προκαταλήψεις: Θα παραδεχτώ ότι έχω κάτι μεταξύ δεισιδαιμονίας και προετοιμασίας ίσως να είναι  και δεισιδαιμονία και ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι πολύ θολό. Αλλά τα πράγματα που έκανα πριν σε εκείνα τα πρώτα παιχνίδια της Έβερτον με έκαναν και αισθάνθηκα καλά. Γι ‘αυτό και τα έκανα και την επόμενη φορά. Και την χρόνια μετά από αυτό. Για παράδειγμα, δεν έχω αγγίξει την πινακίδα της Έβερτον στο τούνελ πριν από το ντέρμπι. Αν και μέχρι τώρα έχω κερδίσει την τιμή, ποτέ δεν την άγγιξα. Εκατοντάδες και εκατοντάδες παιχνίδια αργότερα, εγώ ακόμα δεν το έχω κάνει.