OLD EVERTON STORIES: ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ

 Καλωσορίζουμε στην παρέα των συντακτών μας τον Stuart Walsh. O Stuart γεννήθηκε στο Λίβερπουλ και ήταν κάτοχος εισιτήριου διαρκείας στο Goodison park από το 1968 ως το 2011, που μετακόμισε μόνιμα στην Ελλάδα. Είναι μέλος των Greek-toffees και είναι χαρά μας που μας προσέγγισε για να μοιραστεί μαζί μας πως έζησε κάποιες στίγμές στην ιστορία της Έβερτον άλλωστε ως Έλληνες δεν είναι δυνατόν να έχουμε την εικόνα του Stuart που έζησε από κοντά ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της Έβερτον. Απολαύστε την πρώτη ιστορία στο κείμενο που ακολουθεί

 Γεννήθηκα στις 31 Ιουλίου 1953 στο νότιο άκρο του Λίβερπουλ σε ένα προάστιο που ονομάζεται Aigburth έζησα εκεί μέχρι την ηλικία των 16 ετών. Το πρώτο σχολείο που φοίτησα ήταν το Sudley Road και το σχολικό έτος 1961/2 θυμάμαι τον δάσκαλο μου ήταν ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Peter Parry, ο οποίος προπονούσε επίσης τις δύο σχολικές ομάδες ποδοσφαίρου. Προσπαθούσα για το καλύτερό μου, απλώς δεν ήμουν αρκετά καλός για να παίξω σε καμία από τις δύο ομάδες!

  Ένα πράγμα ήταν ο Peter Parry, Εβερτόνιαν. Πάντα μιλούσαμε για την Έβερτον και για το πόσο υπέροχοι ήταν. Κανένας από τους γονείς μου δεν είχε δείξει ποτέ ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου συνήθιζε να συμπληρώνει ένα κουπόνι ποδοσφαίρου κάθε εβδομάδα και μια και η ισοπαλία έδινε την μεγαλύτερη απόδοση που ήταν το αγαπημένο του αποτέλεσμα!

 Σας πηγαίνω μπροστά 10 χρόνια όταν συναντούσα ξανά τον παλιό μου δάσκαλο Peter Parry και τον γιο του σε ένα ντόπιο αθλητικό σωματείο όπου έπαιζα χόκεϊ ανδρών, τένις και κρίκετ. Πλέον ήταν Πρόεδρος της Ομοσπονδία Υποστηρικτών της Έβερτον, εξ ου και η σύνδεση με την Έβερτον όταν ήταν δάσκαλός μου! .Η μαμά μου τελικά υπέκυψε στην πίεση των συνομηλίκων μου και με πήγε να δω τον πρώτο μου αγώνα της Έβερτον.Ήταν Σάββατο απόγευμα στις 3.00 μ.μ. στις 9 Μαρτίου 1963 καθισμένοι στην κερκίδα Upper Gwladys  Είδα την Έβερτον να νικάει τη Νότιγχαμ Φόρεστ 2-0 με τα γκολ των Άλεξ Πάρκερ και Άλεξ Γιανγκ συνοδευόμενος από άλλους 45067 θεατές μέσα στο Goodison Park. Κόλλησα!

  Κάποιοι στενοί φίλοι των γονιών μου ζούσαν στη γωνία του δρόμου μας ήταν μια μεγάλη οικογένεια Έβερτονιανς και με πήγαν στους αγώνες με τον γιο τους Ρόναλντ που ήταν περίπου 1 χρόνο μεγαλύτερος από εμένα. Συνολικά ήμασταν περίπου 10 άτομα και ταξιδέψαμε με 2 αυτοκίνητα. Σταθήκαμε στο ίδιο μέρος κάθε παιχνίδι ακριβώς κάτω από το κάλυμμα της πάνω κερκίδας. Πολλά χρόνια αργότερα όταν απέκτησα το δικό μου εισιτήριο διαρκείας στην Upper Gwladys ήταν σχεδόν απευθείας πάνω από το ίδιο σημείο. Πήγα σε δύο ακόμη παιχνίδια εκείνη τη σεζόν, δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ με ποιον παίζαμε, αλλά δεν πήγα στον τελικό κόντρα στη Φούλαμ όταν κερδίσαμε 4-1 και ήμασταν Πρωταθλητές .

 Στην αρχή της επόμενης σεζόν πήγαινα στους μισούς περίπου αγώνες  με τους φίλους μας. είχα επίσης μετακομίσει για το γυμνάσιο, το οποίο απείχε μόλις 2 χιλιόμετρα από το Goodison Park. Με τον γιο τους Ρόνι μερικές φορές τολμούσαμε να πάμε πίσω από την εστία από όπου προέρχονταν το μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών και των συνθημάτων  και υπήρχαν πάντα πολλά σπρωξίματα και σπρωξιές. Την επόμενη σεζόν πήγαινα σχεδόν σε κάθε εντός έδρας αγώνα με τους φίλους μας. Όντας Πρωταθλητές η Έβερτον έπαιξε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Τα εισιτήρια ήταν πολύ δύσκολο να τα βρω, αλλά κατά κάποιο τρόπο ο πατέρας μου πήρε δύο εισιτήρια κυριολεκτικά την ημέρα του παιχνιδιού μέσω κάποιου ανθρώπου που γνώριζε μέσω της δουλειάς του. Έτσι την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 1963 με έναρξη στις 7.30 μ.μ. αντιμετωπίσαμε την παγκοσμίου φήμης Ίντερ. Οι θεατές ήταν 62408 και το τελικό σκορ ήταν 0-0. Δυστυχώς χάσαμε στο δεύτερο παιχνίδι με 1-0 στο Σαν Σίρο, οπότε κάπου εκεί τελείωσαν τα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Τερματίσαμε τρίτοι, κάτι που μας έδωσε την πρόκριση στο Κύπελλο Εκθέσεων της επόμενης σεζόν.

 Οι απογευματινές εναρκτήριες ώρες των αγώνων μέσα στην εβδομάδα για το Κύπελλο Εκθέσεων ήταν γενικά ένα πρόβλημα μια και έπρεπε να σηκωθώ για το σχολείο το επόμενο πρωί και έτσι δεν είδα ούτε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι. Πληρώνοντας στην θύρα του γηπέδου ήταν δύσκολο να μπω σε κάποιους μεγάλους αγώνες, αλλά το Σάββατο 12 Απριλίου ο πατέρας μου ξαναβρέθηκε με εισιτήρια για τον αγώνα μας κόντρα στη Λίβερπουλ. Το πρώτο μου ντέρμπι! Καθισμένοι στην Upper Bullens κερδίσαμε με 2-1.

Μετά ήρθε το 1966…