Το 84-85 η ομάδα μας έκανε μια από τις καλύτερες σαιζόν στην ιστορία της, αν όχι τη καλύτερη. Φυσικά, για ακόμη μια φορά αδικήθηκε λόγω των γεγονότων του Χέιζελ, με την τιμωρία για όλες τις αγγλικές ομάδες. Η συνέχεια λίγο- πολύ γνωστή….

Πολλοί φίλαθλοι, και όχι μόνο “μπλε”, έλεγαν πως αυτή ήταν η σπουδαιότερη ομάδα που έχει βγει από το νησί ποτέ και πως αν δε μεσολαβούσε η τιμωρία που αποδυνάμωσε όλες τις αγγλικές ομάδες κανείς δεν ξέρει πού θα είχε φτάσει.

Πάντως, η εκκίνηση εκείνη τη χρονιά δεν ήταν τόσο δυνατή όσο το τελείωμα της. Η Everton ήταν ούτως ή άλλως μια πολύ υπολογίσιμη δύναμη αλλά στις πρώτες δύο αγωνιστικές, με δύο ισάριθμες ήττες, από Tottenham(1-4) και WBA(1-2), βρίσκονταν στον πάτο της βαθμολογίας!

Δύο νίκες με Chelsea(1-0) και Coventry(2-1) και μια ισοπαλία με Ipswich(1-1) στα επόμενα τρία παιχνίδια και η Everton έδειχνε να βρίσκει το δρόμο της.

Η πραγματική πρόκληση θα έρχονταν όμως στις 15 Σεπτέμβρη, στο St. James’s Park, εναντίον της δυνατής, ειδικά στην έδρα της, και δεύτερης εκείνη τη στιγμή στη βαθμολογία, Newcastle…

O αγώνας ήταν πολύ δύσκολος από την αρχή για την ομάδα μας, και η Newcastle είχε την υπεροχή. Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα στο 12′ όταν ο Beardsley άνοιξε το σκορ. Μάλιστα, οι “ανθρακωρύχοι” συνέχισαν να χάνουν ευκαιρίες, μέχρι το 25′ που ο Sheedy ισοφάρισε. Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου ο Wharton έβαλε ξανά μπροστά τη Newcastle για να ισοφαρίσει ξανά ο Steven, και να δώσει τη νίκη στην Everton o Andy Gray, δύο λεπτά πριν το τέλος.

Ήταν μια πραγματικά πολύ δύσκολη νίκη, η Newcastle ήταν πολύ επικίνδυνη και ο Southall κράτησε την ομάδα όρθια σε πολλές περιπτώσεις.

Την ημέρα εκείνη η Everton βρέθηκε για πρώτη φορά στην κορυφή της βαθμολογίας(μαζί με άλλες 6 ομάδες), αλλά κυρίως, είχε περάσει από μια πολύ δύσκολη έδρα, και είχε στείλει το μήνυμα της, πως εκείνη τη χρονιά θα ήταν μια από τις διεκδικήτριες του τίτλου.