Ο ρομαντισμός του ποδοσφαίρου που φαίνεται αβέβαιος στο μέλλον

 Όσοι είμαστε ρομαντικοί με το συγκεκριμένο σπορ, οι περισσότεροι μαζί μου συμφωνούν ότι έχει χαθεί η αίγλη του παρελθόντος και εξηγούμαι παρακάτω. Σήμερα και ώρα 12.30 γράφω αυτό το άρθρο και τονίζω την ώρα διότι 12.30 θα μπορούσα απλά να είμαι στο netflix και απλά να βλέπω την αγαπημένη μου σειρά, αντ’ αυτού όμως με όσα γεγονότα έχετε διαβάσει όλοι, δεν μπορούσα να μην γράψω. Το άρθρο δεν αναφέρεται μόνο στην Έβερτον, αλλά σε όσους αγαπούν πραγματικά τι εστί ποδόσφαιρο.

Όντας 31 ετών, γεννηθής το Γενάρη του 1990, κατάφερα να βιώσω αρκετό ρομαντισμό στον αθλητισμό στα χρόνια που ξεκίνησα να παρακολουθώ. Το πρώτο παιχνίδι που με στιγμάτισε και δάκρυσα σαν παιδί ήταν ο πρώτος τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ που είδα στη ζωή μου, Μπάγερν-Μαν. Γιουν. 1-2 (ως άδικο αποτέλεσμα)! Παρότι έκανε μία τρελή ανατροπή, μόνο γι’ αυτό το λόγω από τότε αντιπάθησα μέχρι σήμερα τη Μάντσεστερ. Παρότι ο αγαπημένος μου παίκτης ήταν και είναι ακόμα ο Μπέκαμ. Παρόλα αυτά έχω μία φανέλα του Μπέκαμ με χορηγό τη vodafone με τη χρυσή εμφάνιση. Από μικρός η ομάδα που λάτρεψα ήταν η Άρσεναλ, και μέχρι σήμερα την συμπαθώ πάρα πολύ και βλέπω παιχνίδια της (την έχω παρακολουθήσει και από κοντά) παρότι είμαι Έβερτον. Θεωρώ πως είμαι ευλογιμένος που είδα παίκτες όπως Parlour, Adams, Seaman, Keown, Ovcermaars, Pires, Campbel, Vieira, Bergamp, Henry, Petit etc etc. Ο λόγος που έγινα Έβερτον ήταν για 2 λόγους. Ο ένας λόγος είναι ότι ένα φιλικό ζευγάρι των γονιών μου ήταν Ιρλανδοί και με έκαναν να λατρέψω την Ιρλανδία και ότι συνεπάγεται αυτό στο χώρο του αθλητισμού, ήταν και εβερτόνιανς. Οπότε ο ένας λόγος είναι οι ιρλανδικές ρίζες της ομάδας και ο άλλος λόγος ήταν το έμβλημα της που σαν παιδί αυτά σε στηγματίζουν.Την Έβερτον την παρακολουθώ από το 2000 μέσω championship manager, μεγάλη αγάπη για να τη σώσω από τον υποβιβασμό χαχαχα πολλά ντέρμπι ουραγών με Ντάρμπι Κάουντι και Κόβεντρι. Αλλά ένα απόγευμα του 2009 μου έστριψε η βίδα και σε έναν αγώνα Εβερτον-Άρσεναλ 1-6 θύμωσα που οι Λονδρέζοι δεν σεβάστηκαν αυτή την ομάδα και έτσι έγινα και επίσημα Έβερτον και με τη βούλα! Άλλο νικάω και άλλο ξεφτιλίζω τον αντίπαλό μου, ποτέ δεν είμαι έτσι…

Όπως βλέπεται ο ρομαντισμός δεν είναι μόνο χρήματα και τίτλοι, γιατί θα μπορούσα κάλειστα να παραμείνω Άρσεναλ, άσχετα που είναι μετά την Έβερτον η δεύτερη Αγγλική μου αγάπη, αυτό δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει ποτέ, έχει τύχει στο παρελθόν να παραστώ στο Ν. Ηράκλειο στα κεντρικά της ελληνική λέσχης φίλων Άρσεναλ και να δω ματς. Ο πρώτος ευρωπαικός αγώνας που παρακολούθησα ποτέ ήταν την άνοιξη του 1999 όντας μέσα στο ΟΑΚΑ και βλέποντας Ολυμπιακός-Γιουβέντους, όχι για να δω τους παίκτες του Ολυμπιακού αλλά για να δω παίκτες όπως Inzaghi, Zidan, Deshamps, Davids, Iouliano, Ferrara, Birideli, Di Livio, Conte etc etc… Γιουβέντους ε??? Απίστευτη φανέλα με το TELE+ και το σύμβολο στο μανίκι, την έχω και αυτή με το όνομα του Conte και προπονητής τότε ο Anceloti χαχαχαχαχαχαχαχαχα…Από τότε τον παρακολουθώ εγώ (ξανά γέλια)….

Και βλέποντας τώρα στο “modern football” μέχρι και έμβλημα άλλαξε για ένα J….Όπως και η Ίντερ φέτος. Όπως στεναχωρήθηκα όταν άλλαξε έμβλημα και η Άρσεναλ να το κάνει πιο μοντέρνο, όταν βγήκε από χορηγός της φανέλας της η SEGA
(εκτός έδρας) και η DREAMCAST (εντός έδρας). Όπως και το Χάιμπουρι ένα από τα ομορφότερα ποδοσφαιρικά γήπεδα του κόσμου (για μένα) γκρεμίστηκε για να ονομαστεί έτσι απλά Emirates Stadium με διπλάσιες κερκίδες και φυσικά με μία εκτόξευση εισιτηρίων που στις κεντρικές κερκίδες του Χάιμπουρι το 2005 ήταν 135 λίρες και την επόμενη χρονιά εκτινάχθηκε σε 360 λίρες (μαρτυρίες οπαδών που το έζησαν)! Για τους ντόπιους το στάδιο ονομάζεται Άσμπαρτον Γκρόουβ.

Όποιος με γνωρίζει ξέρει ότι δεν είμαι χούλιγκαν και το εννοώ. Αν εξαιρέσω την Μαν. Γιουνάιτεντ που την μίσησα 9 ετών για τον λόγω που προανέφερα και την Τότεναμ που έχω ταχθεί ενάντια της χρόνια τώρα λόγω ντέρμπι με την Άρσεναλ, εξού και τους αναφέρω ως yids, καμία άλλη ομάδα δεν αντιπαθώ, ακόμα και τη Λίβερπουλ. Το ποδόσφαιρο ενώνει και όχι να αποστασιοποιεί τον κόσμο. Ήμουν στον τελικό του ΟΑΚΑ Λίβερπουλ-Μίλαν (2α λυκείου) με τους οπαδούς των Άγγλων, απλά μόνο και μόνο για να δω αγγλική ομάδα να κερδίζει ένα τρόπαιο στη χώρα μου.

Όπως πάντα έλεγα και λέω ότι με εκνευρίζουν οι ομάδες να έχουν αλλοδαπούς, ναι με εκνευρίζουν πολύ! Όλοι μου λένε έλα ρε φίλε, άλλαξε μυαλά έτσι είναι πια το ποδόσφαιρο. Οκ έχω κάπως αλλάξει γνώμη αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να αλλάξουν όλα μου τα ιδεώδει ως άνθρωπος. Δεν μπορώ να χωνέψω τότε το μακρινό 1999 η Γιουνάιτεντ να έχει Βρετανούς μέσα στην 11άδα Neville, Irwin, Scholes, Butt, Beckam, Cole (6 Βρετανούς) που 5 ξένοι είναι πολλοί για εκείνη την εποχή και να φτάνουμε στο σήμερα και να έχει έναν Βρετανό με το ζόρι. Θυμάμαι είχε φτάσει στο σημείο να έχει Βρετανό στην 11αδα μόνο τον Dowson, έλεος ! Η Everton δεν έχασε την ταυτότητα της ποτέ. Είχε και ξένους αλλά όχι τόσους πολλούς αλλοδαπούς στην 11αδα. Ναι μου  αρέσουν οι James, Richarlison, Doucoure, Allan, Digne αλλά αν μου δινόταν μία ευκαιρία να βρω Βρετανούς στις θέσεις αυτές θα προτιμούσα αυτούς παρά τους ξένους μισθοφόρους. Δεν θα αλλάξω ποτέ γιατί τα βλέπω έτσι ρομαντικά. Η κάθε ομάδα απαιτώ να σέβεται την εντοπιότητα της και ύστερα να κοιτάζει εις την αλλοδαπήν.

Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ αγγλικό ποδόσφαιρο οι προπονητικές προσωπικότητες που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον ήταν Βενγκέρ, Μόγιες, Ρεντναπ, Πάρντιου (Όπως βλέπεται όλοι είναι Βρετανοί εκτός Βενγκέρ) . Αυτοί ήταν οι προπονητές που εγώ λάτρεψα και ακόμα λατρεύω… Ίσως βάλω και Κίγκαν…Και όχι δεν συμπάθησα ποτε Μουρίνιο, Φέργκιουσον, Γκουαρντιόλα και άλλους πολλούς.

Όπως διάβασα ένα άρθρο χθές του Ραβανέλι, τα είπε όλα σε λίγες λέξεις, “το ποδόσφαιρο τώρα έχει γίνει παιχνίδι μαριονετών”. Συμφωνώ 100% μαζί του, παίκτες χωρίς πάθος, χωρίς τσαμπουκά, χωρίς τάκλιν, όλοι οι ποδοσφαιριστές έχουν γίνει αδερφές (χωρίς παρεξήγηση στο LGBTQ). Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο, ευτυχώς χάρη στο τηλεάστυ, πολλά χρόνια έβλεπα παλιούς αγγλικούς αγώνες και διαπίστωσα τι ξύλο έπαιζε και ο κάθε οπαδός πορωνόταν. Τώρα βλέπουμε τους αγώνες με τσιπς και ποπκορν και περιμένουμε το ΒΑΡ να πάρει θέση. 

Η τεχνολογία έχει βοηθήσει στην κοινωνία, αλλά όχι απαραίτητα μόνο καλό να έκανε γενικά….Προτιμώ τέλη 90s αρχές 00ς σορρυ….

Κάθομαι σήμερα και γράφω δικά μου προσωπικά βιώματα με αφορμή το σημερινό γεγονός με τη Super League με τις 12 αισχρές και απαράδεκτες ομάδες μέσα σε αυτές είναι και η Άρσεναλ που εγώ αγάπησα μικρός με πόστερ τον Σίμαν. Η αρχή έχει γίνει παντού στη Βρετανία, σήμερα μιλώντας η υπουργός αθλητισμού και ο υπουργός πολιτισμού στη Βουλή των Λόρδων, τα μέτρα που θα παρθούν θα είναι εξοντοτικά. Ας είναι…Δεν νοείται να καταστραφεί το παιδικό μας όνειρο, το Τσάμπιονς Λίγκ, η κατάκτηση μίας PL ή αλλιώς Division 1. Δεν τους φτάνουν τα χρήματα που έχουν αλλά θέλουν και άλλα να φάνε και να ξοδέψουν. Πρέπει να γίνει νέα ανοικοδόμιση του ποδοσφαίρου γενικά και στις 52 ομοσπονδίες. Δεν γίνεται να ξοδεύονται τόσα χρήματα, δε γίνεται τα στάδια να έιναι γεμάτα με τουρίστες από την Ασία και να τους βλέπεις με μία φωτογραφική μηχανή να είναι όλη την ώρα κλικ κλικ και να μην πάει ο Άγγλος φίλαθλος που πονάει την ομάδα του για το χρήμα! 

Η Έβερτον όμως και σε αυτό είναι διαφορετική, όχι επειδή είναι η ομάδα μου αλλά θα αναφέρω και τις άλλες όμαδες που αξίζουν. Προ κορωνοιού τα φθηνότερα διαρκείας είχαν Εβερτον, Κρισταλ Πάλας, Μπορνμουθ. Μπράβο τους λοιπόν που δεν σκέφτονται έτσι. Πρέπει να σταματήσει όλο αυτό με επιχορηγήσεις από Αραβία, Αμερική, Ρωσία και Κίνα. Προτιμώ να έχω τον φτωχό Κενραιτ πλην τίμιο από άλλους λοποδήτες και δεν λέω τον Μοσίρι.

Οπότε το να είσαι Έβερτον είναι πολύ όμορφο και γλυκό, διότι μία αμιγώς βρετανική ομάδα ακόμη τουλάχιστον, είμαστε ομάδα της γειτονιάς μας και δεν έχουμε ξεπέσει στα πετροδόλαρα άλλων λαθροπιθήκων εξ ανατολάς.  Όσο δεν αλλάζει όλο το status quo του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δεν ξέρω που μπορεί να οδηγήσει. Γνώμη μου είναι πρέπει να μπει ένα σύστημα όπως στην Αμερική με salary cap. Να υπάρχει ένα πλαφόν στα έξοδα που θα κάνουν και φυσικά υποχρεωτική χρήση παικτών από τις ακαδημίες και να σταματήσει όλο αυτο το παζάρι με μετριότητες από ξένες χώρες.  Οι μόνες χώρες από το Τοπ 5 των πρωταθλημάτων που κρατάνε την εντοπιότητα τους όσο μπορούνε στο ακέραιο είναι οι Ligue 1 και Bundesliga!

Ευχαριστώ που έγραψα αυτό το κείμενο με αφορμή τη σημερινή μέρα. Έγραψα το δικό μου ρομαντισμό πάνω στο ποδόσφαιρο και πως το βλέπω εγώ αυτο! Μπορείτε να γράψετε και εσείς τους δικούς σας ρομαντικούς προορισμούς σας στα μέσα της ζωής σας!