OLD EVERTON STORIES:ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ

 Ο Stuart γεννήθηκε στο Λίβερπουλ παθιασμένος φίλος της Έβερτον που ήταν κάτοχος εισιτήριου διαρκείας στο Goodison park από το 1968 ως το 2011, όταν και μετακόμισε μόνιμα στην Ελλάδα. Είναι μέλος των Greek-toffees και έχουμε την χαρά και την τιμή να μοιράζεται μαζί μας, πως έζησε από κοντά ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της Έβερτον. Απολαύστε την *τρίτη συνέχεια της ιστορίας της Έβερτον όπως αυτός την έζησε στο κείμενο που ακολουθεί.

Την σεζόν 1966/7 μετά την κατάκτηση του κυπέλλου ήμασταν στα ύψη. Πήγα στο δεύτερο σκέλος του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Goodison Park. Ηττηθήκαμε στο πρώτο παιχνίδι εκτός έδρας με 2-0 και η νίκη με 1-0 επί της Ρεαλ Σαραγόσα εντός έδρας δεν ήταν αρκετή για να περάσουμε στον επόμενο γύρο.

 Ήταν το Κύπελλο Αγγλίας που έδωσε για άλλη μια φορά το highlight της σεζόν.Οι Μπέρνλι και Γουλβς και οι δύο αντίπαλοι μας πήγαν σε επαναληπτικό αγώνα πριν τους αποκλείσουμε. Μετά ήρθε το μεγάλο παιχνίδι. Κληρωθήκαμε τη Λίβερπουλ εντός! Αυτό ήταν μια τόσο μεγάλο ζευγάρι  που το έναρξη μεταφέρθηκε στις 19.30, ώστε ο αγώνας να μπορεί να είναι μεταδόθηκε και στο κοντινό Anfield σε γιγαντιαίες οθόνες. Θυμηθείτε ότι τότε ήταν το 1967 και μιλάμε για πολύ υψηλή τεχνολογία εκείνη την εποχή.

  Το Goodison ήταν γεμάτο καθώς 64851 θεατές ήταν μέσα για να δουν τον αγώνα. Συν φυσικά μερικούς έξτρα που πέρασαν μέσα απαρατήρητοι! Ο Alan Ball έβαλε τη μπάλα στα δίχτυα, ήμασταν μέσα τον επόμενο γύρο.Οι Beatles μόλις είχαν κυκλοφορήσει πρόσφατα το τραγούδι τους «Yellow Submarine». Οι φίλοι των κόκκινων συχνά  τραγουδούσαν παραλλάζοντας το  τραγούδι «όλοι ζούμε σε ένα ερυθρόλευκο υποβρύχιο» σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Η κερκίδα στην Gwladys street μετά το γκολ του  Άλαν Μπάλ χάρηκε πολύ φωνάζοντας «Το υποβρύχιο σας έχει βυθιστεί Το υποβρύχιο σας έχει βυθιστεί!». Δυστυχώς η Νότιγχαμ Φόρεστ μας έβγαλε εκτός κυπέλλου στον επόμενο γύρο.

 Η σεζόν 1967/68 ήταν μια σεζόν που την έχασε σχεδόν ολόκληρη. Ήμουν βαριά άρρωστος στο νοσοκομείο από τον Σεπτέμβριο – Νοέμβριο του 1967 και ξανά από τον Ιανουάριο-Μάρτιο 1968. Δεν κατάφερα να πάω σε κανένα παιχνίδι. Φτάσαμε ξανά στο Γουέμπλεϊ για τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, αλλά ένα μόνο γκολ του Geoff Astle μας στοίχισε το κύπελλο.

 Υπήρχε ένα προσωπικό αποκορύφωμα . Είχε κανονιστεί παρέλαση με ανοιχτό λεωφορείο. Δυστυχώς το Κύπελλο δεν ήταν εκεί, αλλά η παρέλαση έγινε. Την ομάδα υποδέχτηκε στην πόλη ένα τεράστιο πλήθος. Το τρένο τους από το Λονδίνο έκανε μια ειδική στάση στο σταθμό South Liverpool, που τώρα πλέον μετονομάστηκε σε Parkway, αν θέλετε να το ψάξετε στον χάρτη. Προηγουμένως περιηγήθήκαμε στον περιφερειακό δρόμο του Λίβερπουλ που ονομάζεται Queens Drive κατευθυνόμενοι προς το Goodison Park και στη συνέχεια κατεβαίνοντας τη Scotland Road στο κέντρο της πόλης για μια δεξίωση στο St. George’s Hall. Μπροστά από τον λεωφορείο της ομάδας υπήρχε ένα ανοιχτό φορτηγό με όλους τους φωτογράφους του Τύπου. Η εταιρεία στην οποία δούλευε ο πατέρας μου παρείχε το φορτηγό και κατάφερα να το ανεβώ για την περιήγηση της ομάδας σε ολόκληρη της πόλης. Ουάου! Μια ανάμνηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Περπάτημα πέρα από το Goodison Park ήταν καταπληκτικό. Μπάντες έπαιζαν, σημαίες και πανό παντού και φυσικά το τραγούδι και τα συνθήματα. 

Την σεζόν 1968/69 Πήρα το πρώτο μου εισιτήριο διαρκείας. Το να στέκομαι στην Gwladys Street ως junior μου κόστισε 8 £, περίπου 10 € στα χρήματά μας. Πήγα στα περισσότερα παιχνίδια. Τερματίσαμε πάλι 3οι πίσω από τη Λιντς και Λίβερπουλ και αποκλείστηκε στα ημιτελικά κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι.

*Για όσους την χάσατε, διαβάστε την δεύτερη ιστορία στου Stuart εδώ