OLD EVERTON STORIES:1966 Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ 2 ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΩΝ ΤΕΛΙΚΩΝ

 O Stuart γεννήθηκε στο Λίβερπουλ και ήταν κάτοχος εισιτήριου διαρκείας στο Goodison park από το 1968 ως το 2011, όταν και μετακόμισε μόνιμα στην Ελλάδα. Είναι μέλος των Greek-toffees και έχουμε την χαρά και την τιμή να μοιράζεται μαζί μας, πως έζησε από κοντά ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της Έβερτον. Απολαύστε την *δεύτερη ιστορία στο κείμενο που ακολουθεί.

 Η χρονιά των κερδισμένων τελικών, τι χρονιά ,αξίζει ένα κείμενο από μόνη της! Το προηγούμενο έτος θυμάμαι ότι πήγα στο κέντρο της πόλης του Λίβερπουλ για να δω τους αντιπάλους μας της Λίβερπουλ και την παρέλαση για το Κύπελλο Αγγλίας με ανοιχτό λεωφορείο. Δεν κατάλαβα ότι ένα χρόνο αργότερα θα ερχόταν η σειρά μας ξανά, παρά μόνο πολύ  αργότερα. Το 1966 ήταν επίσης χρονιά Παγκοσμίου Κυπέλλου με το Goodison Park να επιλέγεται για 5 προκριματικά παιχνίδια. Μια πραγματική τιμή τόσο για την Έβερτον όσο και για την πόλη του Λίβερπουλ.

  Αλλά ας πάμε πίσω στον Ιανουάριο, όταν η Έβερτον μαζί με όλους τους μεγάλους συλλόγους του πρωταθλήματος μπήκε στο Κύπελλο Αγγλίας ξεκινώντας από τον 3ο γύρο. Κερδίζοντας τις Σάντερλαντ, Μπέντφορντ Τάουν, Κόβεντρι και Μάντσεστερ Σίτι,όπου χρειάστηκε 2 επαναλήψεις, αλλά και την άλλη ομάδα του Μάντσεστερ, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον ημιτελικό. Η Έβερτον ήταν στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Όχι μόνο αυτό, αλλά και είχε φτάσει στον τελικό χωρίς να δεχτεί γκολ. Επρόκειτο να αντιμετωπίσουμε τη Σέφιλντ Γουένσντεϊ στο Γουέμπλεϊ το Σάββατο 14 Μαΐου ξεκινώντας στις 3.00 το μεσημέρι. Με κάθε ειλικρίνεια δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιους αγώνες πήγα. Το ίδιο και στα παιχνίδια του πρωταθλήματος, αλλά πρέπει να υπήρχαν κάποια. Βλέποντας στο σπίτι στην τηλεόραση ντυμένος κατάλληλα με το κασκόλ μου γύρω από το λαιμό, έβλεπα πως εκτυλίχθηκε το ματς. Μετά από λίγα λεπτά ήμασταν πίσω στο σκορ με 0-1 και η Γουένσντεϊ σκόραρε ξανά στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Δύο γκολ πίσω τελείωσε το παιχνίδι. Ένοιωθα συντετριμμένος.

  Αλλά μέσα σε 2 λεπτά ο Mike Trebilcock (φώτο) έβαλε την μπάλα στα δίχτυα για εμάς! Στη συνέχεια, λίγα λεπτά αργότερα έκανε το ίδιο ξανά, ξαφνικά με 25 λεπτά για να τελειώσει το παιχνίδι ήμασταν μέσα είχαμε μια ευκαιρία! Θυμάμαι τον Mike. Ο Trebilcock ήταν αναπληρωματικός, ο οποίος μπήκε στην ομάδα την τελευταία στιγμή αντί για τον τραυματία Fred Pickering!Ακόμα και σήμερα μπορώ ακόμα να δω τον Derek Temple να παίρνει την  μπάλα απο τα πλάγια και να τρέχει προς το τέρμα ΓΚΟΛ. Ο Ron Springett ο τερματοφύλακας της Σέφιλντ ήταν ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες της χώρας. αλλά η μπάλα πέρασε δίπλα του στα δίχτυα! Αυτό το θυμάμαι ακόμα στην ασπρόμαυρη μας μικρή τηλεόραση και όχι έγχρωμη. Προηγηθήκαμε 3-2 με περίπου 25 λεπτά ακόμα για να παίξουμε! Όσο το παιχνίδι πλησίασε τα σφυρίγματα από το πλήθος γίνονταν όλο και πιο δυνατά μέχρι που τελικά ο διαιτητής σφύριξε. Η Έβερτον είχε κατακτήσει το κύπελλο! Μετά από ένα κενό διάστημα 33 ετών, το Κύπελλο Αγγλίας επέστρεφε στο Goodison Park! 

  Η άλλη μεγάλη ανάμνηση εκείνης της ημέρας ήταν ο εισβολέας μας! Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε κατά τη διάρκεια ο αγώνας έγινε, αλλά ένας τύπος που ονομαζόταν Έντι Κάβανo έτρεξε στο γήπεδο κουνώντας τα χέρια του στον αέρα. Κυνηγημένος από αρκετούς αστυνομικούς, ο ένας προσπάθησε να του αρπάξει το σακάκι, κάτι που κατάφερε ο Έντι πέταξε τον αστυνομικό σκοντάφτοντας στο πάτωμα. Πήγε πολύ μακριά στο γήπεδο πριν τελικά πιαστεί. ‘Eλπίζα να τον ξαναβάλουν στο πλήθος αντί να τον πετάξουν έξω, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι συνέβη. Δυστυχώς ο Έντι πέθανε πριν από μερικά χρόνια. ΕΝΑΣ αξέχαστος Evertonian!

 Την επόμενη μέρα έγινε η παρέλαση της  νίκης. Η ομάδα σε ένα ανοιχτό λεωφορείο έκανε περιοδεία στην  Περιφερειακή οδός του Λίβερπουλ που ονομάστηκε Queens Drive πριν περάσει από το Goodison στο κέντρο της πόλης. Ζούσαμε στο νότιο άκρο του Λίβερπουλ, έτσι πήγαμε να τους δούμε πριν ορμίσουμε και μέσα στην πόλη για να ξαναδούμε την Έβερτον για άλλη μια φορά. 

  Φυσικά η άλλη διοργάνωση που έγινε το 1966 ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στο Goodison Park, η έδρα της Έβερτον, δεν ήταν μόνο ένα γήπεδο που επιλέχθηκε και για τα νοκ-άουτ στάδια, αλλά θα φιλοξενούσε περισσότερα παιχνίδια από οποιοδήποτε από τα άλλα γήπεδα. Μια αληθινή τιμή που πρόκειται να συνεχίσει με τι θα είναι το νέο μας σπίτι,στο Bramley Moore dock που επιλέγεται για το Euro όταν έρθουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι δύο καλύτεροι ποδοσφαιριστές στον κόσμο εκείνη την εποχή ήταν ο Πελέ που έπαιζε για τη Βραζιλία και Ο Εουσεμπίο, αγωνιζόμενος για την Πορτογαλία. Και οι δύο ομάδες επρόκειτο να παίξουν στο Goodison Park! Ελπίζα ότι θα μπορούσα να δω και τους δύο να παίζουν στο γήπεδο μας. Υπήρχε μια ατμόσφαιρα πάρτι τριγύρω από το Goodison Park όποτε επρόκειτο να διεξαχθούν αγώνες. Σημαίες κυμάτιζαν, μικρά σημαιάκια σκορπισμένα γύρω από τα σπίτια και πάρτι στους δρόμους. Ευτυχώς μπόρεσα να παρακολουθήσω δύο αγώνες, και παρόλο που έχασα το παιχνίδι Βραζιλία – Πορτογαλία, (1-3 τελικό σκορ), πήγα σε άλλα δύο φανταστικά παιχνίδια. Είδα τον υπέροχο Πελέ να σκοράρει μετά από μόλις 4 λεπτά εναντίον της Βουλγαρίας, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ! Και φυσικά είδα τον Εουσέμπιο να παίζει για Πορτογαλία.

  Έπειτα ήταν ο Προημιτελικός, το απίθανο Βόρεια Κορέα – Πορτογαλία, που ήταν μεταξύ των φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Εβερτονιανς, να θυμάστε ότι είμαστε επιλεγμένοι και όχι κατασκευασμένοι , Όντας οι σπουδαίοι άνθρωποι που είμασταν από την αρχή, υποστήριζαμε τη Βόρεια Κορέα σαν να ήταν οι αγαπημένοι μας μπλε. Κάτι πρέπει να δούλεψε γιατί προηγήθηκαν με 3-0 αν και πηγαίνοντας στο ημίχρονο, η Πορτογαλία είχε σκοράρει δύο γκολ. Η Πορτογαλία κέρδισε τελικά με 5-3 αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα η τοπική υποστήριξη για τα αουτσάιντερ ήταν αθάνατη και πρέπει να βαθμολογηθεί ως μία από τις υπέροχες εμπειρίες όλων των εποχών στο Goodison Park, Την Old Lady. Δυστυχώς έλειπα στις ετήσιες οικογενειακές μας διακοπές για το Charity Shield από το οποίο χάσαμε από την Λίβερπουλ 1-0 εντός έδρας.

*Για όσους την χάσατε, διαβάστε την πρώτη ιστορία στου Stuart εδώ